بررسی همگرایی و هماهنگی در کارکرد جمعی سازمان های عضو ستاد مدیریت بحران شهر تهران

در بحران های طبیعی گسترده، مدیریت بحران برعهده سازمان های مختلفی است که هر یک عهده دار مسیولیت خاصی می باشند. همگرایی و هماهنگی، یکی از مسایل و چالش های بزرگ مدیریت بحران است که تا حد زیادی ناشی از ماهیت گسترده فعالیت های مرتبط با بحران می باشد. مدیریت موفق بحران مستلزم همکاری، همگرایی و هماهنگی بین سازمان های مسیول بوده و هدف نهایی آن، کاهش خسارات و زیان های ناشی از بحران است. مطالعه حاضر از نظر هدف، کاربردی و توسعه ای است. حجم نمونه شامل 86 نفر از مدیران و متخصصانی که نماینده تام الاختیار سازمان خود در ستاد مدیریت بحران شهر تهران می باشند. روش جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه می باشد. نتیجه بررسیهای و تحلیل ها آماری نشان داد که عوامل قانونی، عوامل سازمانی و عوامل پشتیبانی در همگرایی و هماهنگی در کارکرد جمعی سازمان های عضو ستاد مدیریت بحران شهر تهران تاثیر دارد در این میان توجه به مولفه های سنخیت اعضا در عضویت در کمیته های عضو ستاد، درک کلیه اعضا از اهداف و قوانین و مقررات و همچنین ایجاد توافقات و تفاهم نامه ها بین اعضا در بخش عوامل قانونی ایجاد همگرایی و هماهنگی و ارتقا فرهنگ سازمانی سازمان های عضو و توجه به عدم تهدید استقلال پرسنل سازمان های عضو ستاد مدیریت بحران شهر تهران از عوامل سازمانی نیاز به توجه دارد همچنین پیش بینی نیازهای اطلاعاتی و منابع مورد نیاز سازمان های عضو ستاد مدیریت بحران نیز حایز اهمیت می باشد

Keywords:

همگرایی , هماهنگی , کارکرد جمعی , عضو ستاد , مدیریت بحران