تاثیرپذیری معماری از طبیعت در اروپا دهه 1500-1700 میلادی (هم زمان با دوره صفویه در ایران)

مفهوم طبیعت و چگونگی نگاه به آن در طول تاریخ از مفاهیم بنیادین در تفسیر هستی، علم و هنر بوده است؛ به گونه ای که از بینش کهن اسطوره ای تا بینش جدید، درباره طبیعت بحث شده است. رویکردهای مختلف طراحان به طبیعت از گذشته تا کنون موجب برپایی فضاهای معماری با کیفیت های مختلف شده است. مطالعات مخنتلف در این زمینه نشان داده است بیش از آنکه تقلید یا الهام از شکل ظاهری طبیعت زمینه ای بر شکل گیری هنر و معماری باشد، چگونگی کیفیت تعامل انسان و طبیعت بر آن تاثیرگذار بوده است. طبیعت در دوره رنسانس با اشکال هندسی مکرر و متناسب مانند مربع و نیم دایره در طراحی فضاها ظهور کرده است. در باغ های این دوره کلیه عوامل کالبدی از جمله باز و بسته بودن فضاها، ایستا و پویا بودن آن ، جهت و هندسه ، مقیاس و تناسبات همگی در خدمت انسان و در جهت ایجاد احساساتی چون نظیر آرامش، صمیمیت، لذت، امنیت، در آغوش، محرمیت با توجه به ممقیاس انسانی و ترس، فریبندگی، تعجب، اغوا، سردرگمی بدون درنظرگرفتن مقیاس انسانی بوده است. از این رو بررسی نسبت انسان و طبیعت جهت بررسی رابطه معماری و طبیعت ضروری به نظر میرسد. هدف این مقاله تبیین ارتباط معماری و انسان و طبیعت دردوره رنسانس که اغازگر نوزایی و تحولات فراوانی تا به امروز بوده است می باشد. روش تحقیق در این پژوهش با رویکرد تحقیق تفسیری تاریخی و تحلیل ارتباط طبیعت با انسان و نسبت آن با محتوا، فرم و ماده معماری در دوره رنسانس تلاش می شود تا بستری مناسب برای تفسیر ارتباط اصیل میان معماری انسان و طبیعت در این دوران مهیا شود.

Keywords:

انسان , طبیعت , معماری , رنسانس , ایتالیا , اروپا