اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و امید به زندگی مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ACT بر خودکارآمدی و امید به زندگی مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی بود.روش: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی بود که فرزندان آنها در مدارس ابتدایی استثنایی شهر اصفهان مشغول به تحصیل بودند. برای انتخاب نمونه از 2 مدرسه استثنایی ابتدایی، به شیوه دردسترس و براساس معیارهای ورود و خروج از پژوهش، تعداد 30 مادر انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای مورداستفاده در پژوهش حاضر عبارت بودند از: پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر شرر و همکاران، 1982 و پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر اشنایدر،. 1991 پس از آن شرکتکنندگان در گروه آزمایش طی 8 جلسه 2 ساعته، تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ACT براساس بسته مداخلاتی هایز و گریگ (2001) قرار گرفتند.یافتهها: نتایج تحلیل کواریانس تک متغیره((ANCOVA نشان داد که درمان ACT موجب افزایش معنادار خودکارآمدی و امید به زندگی در مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی شده است(.(P<0/05نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر مبنی بر تاثیر درمان ACT بر افزایش خودکارآمدی و امید به زندگی در مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی، میتوان از این روش بهعنوان یک روش مداخلهای و درمانی برای این افراد استفاده نمود.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , خودکارآمدی , امید به زندگی , مادران دارای کودک عقب مانده ذهنی