روش های نوین پیشگیری از تشکیل رسوبات زیستی بر روی سازه ها و شناورهای دریایی

سطح خارجی بسیاری از شناورها، سکوهای نفتی، پایه اسکله ها و سازه های دریایی توسط مجموعه بزرگی از آبزیان مانند جلبک ها و صدف ها پوشیده شده است. این لایه زیست لایه (بیوفیلم) نامیده می شود و توسط باکتری ها ترشح می شود تا آنها را در مقابل ارگانیسم های دیگر مانند آمیب ها و تک یاخته ها و نیز حرکات مکانیکی آب و اجسام غوطه ور حفظ نماید. بعد از تشکیل بیوفیلم، به دلیل سطح چسبنده آن، انواع لاروها، ترکیبات مختلف ورودی به دریا و ذرات معدنی و آلی قابل رسوب، با اتصال بسیار محکم به این لایه می چسبند و یک لایه بسیار سخت را بر سطح زیست لایه متصل به سطح شناور یا سازه تشکیل می دهند. بیوفیلم در شناورها و سازه های دریایی سبب خوردگی و خسارات فراوان می شود. برای مبارزه با بیوفیلم و خوردگی ناشی از آن، روش های مرسوم به کار می رود مانند روش مکانیکی (اسکراپ) که مستلزم خروج شناور از آب است. این رو ش یک پروسه زمان بر، مشکل، فرسایشی و هزینه بردار است و آسیب های وارده بر بدنه شناورها و سازه ها را افزایش هم می دهد. روش های شیمیایی مانند استفاده از تریبوتیلتین TBT یا فلزات سنگین مانند مس و روی در ترکیب رنگ ها، علاوه بر صرف زمان و هزینه بسیار بالا ، برای اکوسیستم آبی به شدت سمی می باشد. در این مقاله مانند مس و روی در ترکیب رنگ ها، علاوه بر صرف زمان و هزینه بسیار بالا ، برای اکوسیستم آبی به شدت سمی می باشد. در این مقاله anti- biofouling بهره گیری از نانوذرات، نانومواد فوتوکاتالیتیک ها و اگزازولین ها که هماکنون در محدود کشورهای پیشرفته مورد استفاده قرار می گیرد، اجرای آنها در ایران مورد امکان سنجی قرار گرفته است.

Keywords:

خوردگی سازه ها و شناورها , آنتی بیوفولینگ , نانوذرات , اگزازولین ها , نانومواد فوتوکاتالیتیک