ارتقاء کیفیت محیطی محله های شهری با تاکید بر نظریه های شهر دوستدار کودک

کودکان عامل پیوند نسل های گذشته و آینده در هر جامعه محسوب میشوند. برنامه ریزان امروز همان کودکان دیروز و کودکان امروز برنامهریزان فردا هستند؛ لذا آموزش و پرورش و رشد و تربیت کودکان امری مهم در راستای رسیدن به جامعهای مطلوب میباشد. یکی از عوامل رشد و پرورش کودکان ارتباط او با محیط پیرامون و کسب تجربه در فضاهای باز به غیر از مراکز آموزشی نظیر مدارس بوده که به دلایل مختلف مانند افزایش بزهکاری و عدم امنیت حضور کودکان در فضاها محدود بوده و به جای کسب تجربه به صورت عملی، با توجه به پیشرفت علم و تکنولوژی به صورت مجازی و در درون خانه هایشان تجربه کسب میکنند؛ که این امر باعث میگردد به جای کودکانی جسور و خلاق و کنجکاو، بدل به کودکانی شوند که از نظر تحرک، فعالیت و انعطافپذیری در سطح پایینی قرار میگیرند. لذا نیاز است که با ارتقاء کیفیت محیط های شهری و از همه مهمتر محله های شهری که کودکان با آن بیشتر در تماس و رفت و آمد هستند، محیطی مطلوب برای حضور آنان ایجاد نمود. این پژوهش با هدف ارتقاء کیفیت محله های شهری برای رسیدن به محیطی مطلوب برای کودکان با توجه به معیار های شهر دوستدار کودک از دیدگاه صاحب نظران انجام شده است. در این راستا ابتدا نیاز است بدانیم کدام یک از نیاز های کودکان در شهر و فضاهای همگانی تعریف شده است و معیار ها و شاخص های صاحب نظران برای ارتقاء کیفیت محله ها با توجه به مبانی شهر دوستدار کودک چیست لذا با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و از طریق جمعآوری اطلاعات به صورت کتابخانهای و استفاده از کتاب، مجلات، گزارشات و منابع اینترنتیو بررسی آنها به این نتیجه حایل گشتیم که با توجه به مدل مکان پایدار گلکار معیارهای نظریه پردازان برای کیفیت در بعد عملکردی شامل ایمنی، نفوذپذیری، پیوستگی و انسجام، امنیت، کیفیت قرارگاه رفتاری و در بعد تجربی- زیباشناختی شامل همه شمولی انعطاف پذیری سرزندگی حضورپذیری و در بعد زیست محیطی شامل پاکیزگی محیط میباشد که در نهایت در غالب یک جدول دسته بندی و ارزش گذاری گشته اند