تاثیر بازخورد خودکنترل و بازخورد آزمون گر کنترل پس از کوشش های خوب در تمرین دو نفره بر یادگیری مهارت حرکتی

هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر بازخورد خودکنترل و بازخورد آزمونگر کنترل پس از کوشش های خوب بر اکتساب و یادگیری سرویس بلند بدمینتون در تمرین دو نفره می باشد. برای دستیابی به این هدف، آزمودنی ها به طور تصادفی به سه گروه بازخورد خودکنترل، بازخورد آزمونگر کنترل پس از کوشش های خوب و جفت شده تقسیم شده و در مرحله پیش آزمون، 20 کوشش مهارت سرویس بلند بدمینتون را انجام دادند و پس از آن طی 6 هفته و هفته ای یک جلسه در 10 بلوک شش تایی به تمرین مهارت پرداختند. به منظور یکسان سازی تواتر بازخورد، در هر دسته تنها به سه کوشش بازخورد ارایه گردید ( تواتر بازخورد 50 %). در پایان مراحل تمرین، آزمون اکتساب انجام و آزمون یادداری و انتقال 72 ساعت بعد از پایان مرحله اکتساب برگزار شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون های تعقیبی توکی و شاپیروویلک در سطح معناداری 05 / 0 > P استفاده شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که تمرین دو نفره بر یادگیری مهارت های حرکتی تاثیر به سزایی دارد و موجب افزایش عملکرد یادگیرنده ها می شود. تمامی گروه ها عملکرد معناداری در مراحل آزمون داشتند. گروه بازخورد خودکنترل با تفاوت اندک نسبت به گروه بازخورد آزمونگر کنترل پس از کوشش های خوب، بهترین عملکرد را در یادگیری مهارت از خود نشان می دهد.

Keywords:

تمرین دو نفره , بازخورد خودکنترل , بازخورد آزمونگر کنترل , یادگیری حرکتی