اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری و رضایت زناشویی زنان متاهل

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری و رضایت زناشویی زنان متاهل بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر کلیه زنان متاهل مراجعه کننده به خانه های سلامت شهر تهران در سال 1397 بودند. روش نمونه گیری مورد استفاده در پژوهش حاضر، نمونه گیری در دسترس بود. از میان زنان مراجعه کننده به خانه سلامت فردوس منطقه 5 تهران، تعداد 30 نفر که دارای ملاک های ورود به پژوهش بودند، انتخاب و به طور تصادفی 15 نفر برای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ( 10 جلسه ) و 15 نفر برای گروه کنترل انتخاب شدند و با استفاده از ابزارهای پژوهش، مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری کونور-دیویدسون ( 2003 ) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ ( 1989 ) بود که روایی و پایایی آن ها در تحقیقات مختلف مورد تایید قرار گرفته است. داده های پژوهش با استفاده از تجزیه و تحلیل کوواریانس، تحلیل شدند. نتایج تحلیل آماری نشان داد تفاوت در مولفه های تاب آوری و رضایت زناشویی در گروه آزمایش که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کرده بودند نسبت به گروهی که هیچ نوع درمانی را در این زمینه دریافت نکرده بودند ( گروه کنترل )، تایید گردید (p<0/05).

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , تاب آوری , رضایت زناشویی , زنان متاهل