ضرورت استفاده از سازه های بومی جهت تغذیه سفره های آب زیرزمینی برای کاهش تاثیر خشکسالی بر رویECآب های زیرزمینی دشت ایرانشهر

کشور ایران با متوسط بارندگی سالیانه حدود 250 میل یمتر جزء مناطق خشک و نیمه خشک 5 محسوب شده از دیرباز با کمبود آب مواجه بوده است. طی سال های اخیر در ایران و به ویژه در مناطق خشک و نیم هخشک به دلیل عوامل طبیعی و انسانی، افت سطح سفره های آب زیرزمینی مشاهده شده که بر روی کیفیت آب ازنظر قابلیت مصرف آن، تاثیرگذار بوده است. خشکسالییکی از پدیده های طبیعی است که تاثیر چشم گیری بر روی کمیت و کیفیت منابع آب ازجمله آ بهای زیرزمینی داشته و دارد. هدف از این مطالعه بررسی امکان استفاده از رو ش های بومی برای بهره برداری از رواناب های سطحی جهت تغذیه سفره های آب زیرزمینی و کاهش اثر خشکسالی بر روی هدایت الکتریکی اب زیر زمینی آبخوان دشت ایرانشهر میباشد مطالعه خشکسالی نشان داد که خشکسالی نرمال، متوسط، شدید، نسبتا مرطوب و خیلی مرطوب در طی دوره 1367-1395در منطقه مشاهده شده است. میزان افت سطح آب های زیرزمینی دشت و کیفیت ازنظر EC موردبررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که طی دوره آماری 1394-1384آبخوان موردنظر با افت سطح آب و تنزل کیفیت همراه بوده است. لذا به منظور تغذیه سفره های آب زیرزمینی، سازه های بومی (از جمله خوشاب و دگار)یک روش ایده آل معرفی می شود. سازه های بومی به عنوانروش های قدیمی بهره برداری از سیلاب، در نواحی بسیاری از استان سیستان و بلوچستان مورد استفاده قرار می گیرد. پتانسیل آبی و خاک منطقه اهمیتاین سامانه را نشان داده و می توان با دیدگاه حفاظت آب وخاک به آن نگریست

Keywords:

سازه های بومی , تغذیه آب زیرزمینی , خشکسالی , دشت ایرانشهر