تاثیر دستورالعمل های کانون توجه درونی و بیرونی بر یادگیری حفظ تعادل پویا در کودکان کم توان ذهنی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دستورالعمل های کانون توجه درونی و بیرونی (دور و نزدیک) بر یادگیری حفظ تعادل پویا در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر می باشد. روش این پژوهش، نیمه تجربی بوده و جامعه آماری آن را تمامی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی مدارس استثنایی ناحیه دو شهر اهواز که در سال 1393-94 مشغول تحصیل بودند به تعداد 169 نفر تشکیل دادند که از میان آنها، 40 دانش آموز هشت تا 12 سال به روش دردسترس و هدفمند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند (توجه درونی، توجه بیرونی دور، توجه بیرونی نزدیک و کنترل). در پژوهش حاضر، تکلیف شامل: ایستادن آزمودنی ها بر روی صفحه نیرو در سه شرایط کنترل، توجه بیرونی نزدیک و توجه بیرونی دور بود. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، به مدت سه جلسه و در هر جلسه 15 کوشش را برای حفظ تعادل روی دستگاه تعادل سنج تمرین نمودند و پس از 48 ساعت در آزمون یادداری شرکت کردند. براساس نتابج آزمون تحلیل واریانس یک راهه مشخص می شود که در آزمون تعادل، تفاوت معناداری بین گروه ها وجود دارد. همچنین، دریافت می شود که آزمودنی ها در حالت توجه بیرونی دور عملکرد بهتری داشته اند و نیز اینکه بیماران در شرایط توجه بیرونی دور نسبت به توجه بیرونی نزدیک و توجه درونی، تعادل پویای بهتری دارند P<0.05 با توجه به نتایج پیشنهاد می شود جهت بهبود مهارت های تعادلی در کودکان کم توان ذهنی، از دستورالعمل های کانون توجه بیرونی دور استفاده شود

تاثیر دستورالعمل های کانون توجه درونی و بیرونی بر یادگیری حفظ تعادل پویا در کودکان کم توان ذهنی Keywords:

توجه درونی , توجه بیرونی دور , توجه نزدیک , تعادل پویا , کودکان کم توان ذهنی