اثر تمرین راه رفتن روی سنگ فرش مصنوعی بر برخی پارامترهای فضایی زمانی گام برداری زنان سالمند

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرین راهرفتن روی سنگ فرش مصنوعی بر پارامترهای فضایی زمانی گام برداری سالمندان زن بود. 20 سالمند زن 80-65 سال شهر تهران و واجد شرایط در پژوهش انتخاب و به روش تصادفی ساده به دو گروه 10 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی تمرین راه رفتن روی سنگ فرش را با پای برهنه به مدت 12 هفته، هفته ای سه جلسه انجام داد. برای سنجش پارامترهای گام برداری از دستگاه تحلیل گام برداری زبریس در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مختلط با عامل درون گروهی زمان (قبل و بعد تمرین( و بین گروهی (گروه تجربی و کنترل) نشان دهنده معناداری اثر متقابل زمان و گروه بود P<0.05 بنابراین، از آزمون تی همبسته برای مقایسه درون گروهی نمرات پیش آزمون و پس آزمون هر گروه و از آزمون تی مستقل برای مقایسه های بین گروهی استفاده شد. مقایسه های درون گروهی نمرات پیش و پس آزمون گروه تجربی نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین نمرات شامل آهنگ گام، طول گام، سرعت گام برداری و تغییرپذیری سرعت گام برداری وجود داشت P<0.05 این تفاوت در مورد گروه کنترل در مورد هیچ یک از شاخص ها دیده نشد P> 0.05 مقایسه های بین گروهی در پس آزمون نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین نمرات شامل آهنگ، طول و سرعت گام برداری و تغییرپذیری سرعت گام برداری گروه تجربی و کنترل وجود داشت P<0.05 بنابراین، تمرین راه رفتن روی سطوح برجسته می تواند بر شاخص های زمانی و فضایی گام برداری سالمندان اثرگذار باشد

Keywords:

تمرین راه رفتن , سنگ فرش مصنوعی , پارامترهای گامبرداری , سالمندان