ناکارآمدی تقسیم رباعی احادیث با توجه به کاستی های منابع رجالی

سنت به عنوان گسترده ترین منبع دینشناخت، که جزییات و تفاصیل آموزه های دینی را در اختیار ما گذاشته است، جز در مواردی نادر از طریق اخبار آحاد به دست ما رسیده است و برای دستیابی به اطمینان صدور آنها از معصوم، می بایست به نشانه هایی تکیه کرد. در تقسیم رباعی احادیث که توسط سید بن طاوس و علامه حلی در سده هفتم پیشنهاد شد، همه نشانه ها به سند احاله شده ودر نتیجه، کار ارزش گذاری آنها عملا بر دوش منابع رجال نهاده شد. از سوی دیگر، منابع رجالی با کاستیهای مختلفی روبرو بوده و عملا شمار زیادی از روایات در شمار ضعاف قرار گرفتهاند . نگارنده در این مقاله در مرحله نخست، گزارشی از سیر تاریخی تقسیم ثنایی و رباعی روایات را ارایه داده است و در مرحله دوم، برای اثبات ناکارآمدی تقسیم رباعی به خاطر ابتنای آن بر منابع رجالی، سه کاستی منابع رجالی را مورد بررسی قرار داده که عبارتند از: 1. فقدان انگیزه جرح و تعدیل راویان در منابع رجالی؛ 2. عدم بازتاب شماری قابل توجه از راویان در منابع رجالی؛ 3. وجود اختلاف در مبانی نظری رجالیان.

ناکارآمدی تقسیم رباعی احادیث با توجه به کاستی های منابع رجالی Keywords:

تقسیم ثنایی احادیث , تقسیم رباعی احادیث , منابع رجالی , جرح و تعدیل , مبانی کلامی رجالیان