بررسی شیوه های اثبات استنادپذیری نهج البلاغه

نهج البلاغه سخنان نفیس و گهربار امیر مومنان علی(ع) است . از زمان نگارش آن توسط سید رضی در نیمه دوم قرن چهارم، مورد توجه بسیار ز یاد دانشمندان و عالمان حوزه های مختلف علوم اسلامی قرار گرفت. از این در یای معارف اهل بیت(ع)شاید بیشتر ین بهره را ادیبان و متکلمان برده و از سوی دیگر،فقیهان و مخصوصا پیشینیان از آنها، کمتر به این کتاب ارزشمند در اثبات مطالب فقهی استناد کردهاند. گو یا دلیل اساسی این بی مهری فقیهان به نهج البلاغه آن است که سید رضی، سلسله سند را در نهج البلاغه حذف کرده، از این رو احادیث آن بنا بر اصطلاح حدیث پژوهان مرسل نامیده میشود و در اثبات گزارههای فقهی قابل استناد نیست.اما سخن اینجاست که آیا نمیتوان به شیوه دیگر، نهج البلاغه را از ارسال خارج کرد ! آیا مگر تنها راه برای وثوق به صدور نهج البلاغه از طریق اتصال سند است و راه دیگری برای صحت استناد وجود ندارد با بررسیهای انجام شده به نظر میرسد راه یا راههای دیگری برای صحت استناد به آن به عنوان یکی از منابع فقه شیعه وجود دارد و در این پژوهش برآنیم که تمامی شیوه هایی را که در صحت استناد به نهج البلاغه گفته شده و یا میتواند گفته شود، مورد بررسی قرار داده و و هر شیوه را ارزشگذاری نماییم و برای رسیدن به این مهم، به روش مطالعه کتابخانه ای، بیشتر منابع فقهی و یا غیر فقهی که امکان مطرح شدن موضوع در آن وجود داشته، مورد مطالعه قرار گرفته است.

Keywords:

نهج البلاغه , استنادپذیری , فقها , منابع فقهی