تاثیر مکمل دهی ویتامین E بر پاسخ فاکتور آنژیوژنیکی به فعالیت وامانده ساز

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر مکمل دهی ویتامین E بر پاسخ فاکتور آنژیوژنیکی (سطوح VEGF سرم) به فعالیت وامانده ساز و بررسی ارتباط مکمل دهی ویتامین E با VEGF سرمی در مردان فعال است. بدین منظور، 30 مرد فعال (میانگین - انحراف معیار: حداکثر اکسیژن مصرفی 40/19 - 2/54 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) انتخاب و براساس VO2max به دو گروه مکمل 400) واحد بینالمللی ویتامین E بهطور روزانه) و دارونما 0/4)گرم آمیلیوم به طور روزانه) تقسیم شدند. پس از 14 روز مکملدهی، آزمودنیهای هر دو گروه فعالیت وامانده ساز 20) دقیقه فعالیت با 50 درصد VO2max و سپس40 دقیقه بعدی با 65 درصد VO2max و 5دقیقه پایانی با حداکثر تلاش تا حد واماندگی) انجام دادند. نمونه های خونی قبل از دوره مکمل دهی، قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد اجرای وامانده ساز گرفته شدند. از آزمون های تحلیل واریانس و همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده شد. بر اساس نتایج، دو هفته مکمل دهی ویتامین E باعث افزایش معنیدار سطوح سرمی ویتامین E گروه مکمل نسبت به گروه دارونما شد .(P=0/006) همچنین، فعالیت وامانده ساز موجب افزایش معنیدار VEGF سرمی بعد از اجرا در گروه مکمل (P=0/001) و دارونما (P=0/000) شد. با وجود این، بین سطوح VEGF سرمی در دو گروه مکمل و دارونما در هیچیک از وهله های زمانی تفاوت معنی داری مشاهده نشد .(P=0/865) همچنین، بین سطوح ویتامین E و میزانVEGF سرم پایه ارتباط معنی داری وجود نداشت .(P=0/221) در نهایت، به نظر نمیرسد مکمل دهی ویتامین E با دوز 400 واحد به مدت 14 روز تاثیر معنی داری بر سطوح VEGF سرمی استراحتی و VEGF ناشی از فعالیت وامانده ساز داشته باشد.

تاثیر مکمل دهی ویتامین E بر پاسخ فاکتور آنژیوژنیکی به فعالیت وامانده ساز Keywords:

آنتی اکسیدان , آنژیوژنز , VEGF سرمی , ویتامین آلفا دی توکوفریل استات , فعالیت وامانده ساز