تاثیر برنامه توان بخشی هوازی بر پارامترهای اسپیرومتری مردان میان سال چاق پیکر با بیماری آسم مزمن

پدیده اضافه وزن و چاقی همراه با سبک زندگی کم تحرک ، امکان تشدید تظاهرات بالینی و افت کارایی تنفسی افراد مبتلا به آسم را فراهم میکند. از سویی، نقش نوتوانی فعالیتهای هوازی در کارکرد بهینه فیزیولوژی دستگاه تنفس جمعیت های سالم و بیماران ریوی نسبتا آشکار شده است. از اینرو تاثیر برنامه ورزش- از جنبه های مدت، شدت و شیوه تمرین- بر شاخصهای بالینی اسپیرومتری بیماران چاق آسمی مورد ارزیابی قرار گرفت. 39مرد میانسالچاق پیکر با سندرم ریوی((FEV/ FVC:69/73/1,vo2peak3/230/9l /min داوطلبانه 1انتخاب شدند. مختصات دموگرافیک آنها BMI : 31/ 4 3 / 5 kg m2 ، WHR :0/ 99 0/ 4، چربی احشایی31/ 6 3 / 3 cm2 و هزینه انرژی پایه روزانه 1805/4 کیلوکالری بود. حجم و ظرفیت های تنفسی بروش استاندارد((BTPS مطابق روشKnudson در وضعیت های پیش و پس از ملاحظه توانبخشی هوازی اندازه گیری شدند. گروه آزمایش طبق تجویز ACSM ظرف سه ماه، برنامه پیشرونده ترکیبی دویدن متناوب و ارگومتری را با تواتر سه نوبت در هفته، هر هفته 15 تا 40 دقیقه با دامنه شدت کار زیربیشینه 40 تا 80 درصد HRmax اجرا کردند. تحلیل واریانس دادهها، تاثیر ورزش را در بهبود شاخصهای عملکرد ریوی بیماران دارای آسم تمرین کرده نشان داد ( . ( MVV , PEF , FEF 0 / 75 ,FEV 1 / FVC .P  0.05 الگوی تغییرات فزاینده درکارایی تنفسی گروه شاهد – بدون مداخله ورزش – بدست نیامد .(P ›0. 05) این برنامه توانبخشی هوازی با رویکرد بالینی میتواند از جنبه کاهش هزینه های درمانی و میزان مصرف داروهای آنتی برونکو اسپاسم ریوی در بیماران مزمن آسمی چاق پیکر، برای پزشکان و بیماران قابل توجه باشد.

Keywords:

آسم مزمن , توان بخشی هوازی , چاقی , کارایی تنفسی