اثر هشت هفته تمرین تناوبی شدید با دو شیوه ی متفاوت کنترل شدت بر توان هوازی و تغییرپذیری ضربان قلب دختران جوان فعال

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر 8 هفته تمرین تناوبی شدید (HIT) با دو شیوه کنترل شدت با استفاده از ضربان قلب (مبتنی بر ضربان قلب) و یا سرعت دویدن (مبتنی بر سرعت) بر توان هوازی و تغییرپذیری ضربان قلب (HRV) دختران جوان فعال بود.روش شناسی: 25 دانش آموز دختر هنرستان شکرانی اصفهان به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. آزمودنیها در دو گروه مبتنی بر سرعت 13) نفر، سن 17/3 ± 0/6، وزن 60/15 ± 7/78 کیلوگرم، قد 166/15 ± 6/08 سانتی متر) و مبتنی بر ضربان قلب 12) نفر، سن 17/1 ± 0/2 ، وزن 59/92 ± 3/86 کیلوگرم، قد 165/25 ± 2/60 سانتی متر) تقسیم شدند. آزمودنیها قبل و پس از 8 هفته تمرین HIT با تواتر دو جلسه در هفته، در آزمون آمادگی تناوبی 30-15IFT) 30-15 )برای اندازه گیری عملکرد بیشینه (VIFT) و برآورد اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max) به عنوان شاخص های توان هوازی شرکت کردند. HRV استراحتی در هفته ابتدایی و انتهایی ثبت گردید. از آزمونهای آماری تی همبسته و تحلیل کواریانس با سطح معناداری P<0.05 برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.یافتهها: 8 هفته تمرین HIT با هر دو روش افزایش های معناداری را در VO2max و VIFT ایجاد کرد HRV .(P<0.05) تنها در گروه مبتنی بر ضربان قلب افزایش معناداری را نشان داد .(P<0.05) در بررسی بین گروهی، HRV در روش مبتنی بر ضربان قلب پیشرفت معنادار بیشتری را نشان داد.(P<0.05)بحث و نتیجه گیری: به نظر میرسد هر دو روش کنترل شدت در تمرینات HIT در پیشرفت توان هوازی موثر باشند اما ایجاد تغییر در HRV نیازمند بکارگیری روش مبتنی بر ضربان قلب است.

اثر هشت هفته تمرین تناوبی شدید با دو شیوه ی متفاوت کنترل شدت بر توان هوازی و تغییرپذیری ضربان قلب دختران جوان فعال Keywords:

تغییرپذیری ضربان قلب , عملکرد بیشینه , آزمون آمادگی تناوبی 30-15 , اکسیژن مصرفی بیشینه