ضمانت اجراهای سرپرستی کودک در حقوق ایران و کنوانسیون حقوق کودک

حقوق انسانها در تمام دوران زندگی بشر همیشه مورد توجه بوده است، افراد سعی دارند تا به بهترین نحو به این حقوق دست پیدا کنند و ازآن استفاده ببرند. در این بین افرادی به نام کودکان وجود دارند که به تنهایی نمیتوانند از حقوق خود دفاع و از آن استیفا نمایند . آنان به واسطه محدودیتهای طبیعی و اجتماعی بیش از سایر اقشار جامعه آسیبپذیر بوده و خطرهای جسمی، روحی و تربیتی آنها را تهدید مینماید. این قانونگذار، والدین و سازمانهای بینالمللی هستند که باید از حقوق کودک دفاع و امکان اجرای مطلوب آن را فراهم آورند. بر این اساس قانونگذار در بحث سرپرستی، اقدام به وضع قوانینی نموده است و برای اینکه این موارد وضع شده، جنبه اجرایی پیدا کند و سرپرست خود را ملزم به اجرای موارد مورد انتظار قانونگذار نماید، ناچار در برخی موارد ضمانتاجراهایی در نظر گرفته است و در صورتی که شخصی که سرپرستی و حضانت بر عهده اوست از انجام این امور غفلت کند و یا از انجام آن امتناع ورزد یا شخصی مانع اعمال حق حضانت، نگهداری، تربیت و حتی ملاقات با طفل شود، با مجازات قانونی روبرو خواهد شد. هرچند در بسیاری از موارد قانونگذار ضمانت اجراهای خاصی پیشبینی نموده اما در برخی موارد قانون فاقد ضمانتاجرای مشخص و معلوم است و فقط جنبه اخلاقی و اجتماعی دارد که امید است قانونگذار در این خصوص نیز تمهیداتی بیندیشد.

Keywords:

ضمانت اجرا , حق حضانت , ملاقات با طفل , حقوق ایران , کنوانسیون حقوق کودک