کاربرد مزوپورس سیلیکای عامل دار در فرایند تخلیص

ترکیب نانوتکنولوژی و بیولوژی مولکولی، پیشبرد و توسعه زمینه جدیدی را در تحقیقات، تحت عنوان نانوبیوتکنولوژی سبب شده است. در تولید محصولات زیستی، فرآیندهای مربوط به جداسازی و تخلیص 80-60 درصد از هزینه های تولید محصول را به خود اختصاص میدهند و برخلاف پیشرفت هایی که در حوزه ی فرآیندهای تخمیری طی 20 سال اخیر فراهم گردیده، پیشرفت مشهودی در فعالیتهای مربوط به جداسازی و تخلیص حاصل نشده است. ذرات با سایز نانویی از جمله نانوذرات پارامغناطیسی اکسید آهن به دلیل پاسخ سریع به میدان مغناطیسی، اندازه کوچک و سطح دسترس پذیر زیاد، توانایی اتصال سریع و موثر به مولکول های زیستی، امکان تفرق مناسب و فولیکوله شدن قابل کنترل و برگشت پذیری که در مقایسه با ذرات میکرونی فراهم می کنند به منظور کاربرد در حوزه های شناسایی و جداسازی اهمیت بسیار یافته اند. در این مقاله سعی بر این است تا با ساخت و توسعه نانوذرات مغناطیسی پوشیده شده با مزوپوروس سیلیکای عامل دار، روش جدیدی در رابطه با جداسازی محصولات نوترکیب فراهم شود. ابتدا با بهره گیری از روش هم رسوبی، هسته مربوط به نانوذرات مغناطیسی FerO4 تهیه شد. سپس تشکیل لایه ای از سیلیکای مزوپوروس عامل دار 41-MCM در اطراف نانوذرات مغناطیسی به منظور افزایش سطح دسترس پذیری و قدرت اختصاصیت در اتصال به پروتیین هدف، صورت گرفت. انجام آنالیزهای FTIR TEM SEM، اطمینان از وقوع صحیح هریک از مراحل مربوطه را تایید می نماید. در پایان، نانوذرات عامل دار سنتز شده با محیط کشت حاوی پروتیین انکوبه شده و غلظت پروتیین متصل شده به نانوذرات با اعمال روش های کروماتوگرافی تعیین شد. مزوپوروس سیلیکای عامل دار، روش جدیدی در رابطه با جداسازی محصولات نوترکیب می باشد.

Keywords:

نانوبیوتکنولوژی , تخلیص , نانوذرات مغناطیسی , مزوپوروس سیلیکا