روش های مدیریت استخوان با حداقل تهاجم در دندانپزشکی مرتبط با ایمپلنت

ثبات اولیه، در صورت عدم قرار گیری به عنوان مهمترین عامل، یکی از پیش نیازهای استواینتگریشتن موفقیت آمیز می باشد. تکنیک فلپ باز معمولی جهت آماده سازی محل جایگذاری ایمپلنت: به جرح دید و دسترسی ابزاری مستقیم جهت ایجاد یک استیوتومی یکنواخت را می دهد که جهت ثبات اولیه ایمپلنت الزامی است. برخی روش های جدید جراحی، به عنوان روش های کم تهاجم معرفی گردیده اند که همچنین ثبات اولیه ایمپلنت را نیز به خطر نمی اندازند. جراحی ایمپلنت کم تهاجم، که همچنین با عنوان جراحی ایمپلنت بدون فلپ شناخته می شود، اولین بار از جهت سادگی این تکنیک، مورد حمایت جراحان ایمپلنت تازه کار واقع گردید. هرچند که به کار گیری موفقیت آمیز این روش نیازمند تجربه کلینیکی و قضاوت جراحی در حد پیشرفته می باشد. انتخاب بیمار مناسب قبل از اقدام به انجام این پروتوکول برای جایگذاری ایمپلنت باید مورد نظر قرار گیرد. در س اده ترین شکل خود، جراحی بدون فلپ شامل استفاده از یک پانچ بافتی جهت دسترسی به ریج آلویولار برای جایگذاری ایمپلنت و یا اتصال کانکشن می باشد. روش های جدیدتری همانند روش tunneling امروزه در دسترس می باشند. با توجه به این شرایط ، افزایش دانش در زمینه ی جراحی های کم تهاجم و تکنیک های مختلف آن، جراحی های ایمپلنت دندانپزشکی را به عرصه ی جدیدی وارد کرده است.