اثر سکوت در جامعه ی حقوقی ایران

یکی از موضوعات مورد بحث که به نوعی در تمامی رشته های حقوقی (مدنی آیین دادرسی و جزایی) و نیز در مسایل فقهی و اصولی، می توان ردپایی از آن ، مشاهده نمود، مساله سکوت است که بالطبع در هر مقوله ای آثار خاص خود را دارد . اراده ضمنی، ممکن است از فعل یا ترک فعل استنباط شود .از طرفی تحقق مسیولیت مدنی در قالب ترک فعل پذیرفته شده است در نتیجه، سکوت نیز که نوعی ترک فعل (عدم بیان) است، اگر بیانگر از اراده ضمنی ساکت در بروز خسارت باشد، موجب تحقق مسیولیت مدنی خواهد بود .هر چند در عرف رایج است که سکوت علامت رضاست ، اما در حقیقت اینگونه نیست و سکوت اعم از رضایت است و هیچ قول یا فعلی را نم یتوان به ساکت نسبت داد . در مواقعی هم که عرف از سکوت، رضایت ساکت را استنباط م یکند، سکوت در اوضاع و احوالی انجام م یشود که همان اوضاع و احوال، عرف را به مفهوم خاصی دلالت می دهد . در فقه و حقوق نیز همین امر صادق است و قاعده خاصی در مورد ارزش حقوقی سکوت وجود ندارد . در نتیجه، نمی توان به ساکت هیچ قولی را نسبت داد، مگر اینکه سکوت وی با قرینه و اوضاع و احوال خاصی همراه گردد، تا بیانگر از اراده ضمنی ساکت باشد . چنین سکوتی می تواند در عرصه روابط حقوقی، بویژه در قلمرو الزامات خارج از قرارداد (ضمان قهری) ، موجد آثار حقوقی گردد. از طرفی در حقوق فرانسه قاعده سکوت را اصل بر بی اعتباری آن دانسته و به آن توجهی ندارند.

اثر سکوت در جامعه ی حقوقی ایران Keywords:

اراده ضمنی , سکوت , سکوت عمدی , سکوت غیر عمدی , مسیولیت