واشکافی الگوی رفتاری خلیفه الله به منظور اصلاح زیست بشر در عصر غیبت از منظر نهج البلاغه

قلم وجود، در دایره خلقت، هویتی را رقم زد که به تنهایی، حامل برترین عنوان در دایره امکان بود. عنوانی فراتر از عناوینی چون انسان، بشر و آدم. حیثیت خلیفه اللهی که حکایت گر اوج قرب صاحبش به قطب عالم هستی است. این پدیده، موجودی است که تمامی فرشتگان مقرب درگاه ربوبی، در ساحت علم او زانو زدند و در پیشگاه قدس او پیشانی به خاک ساییدند. گام نهادن او در این عرصه خاکی، به منظور اظهار عینی علم خداوند به اختصاصات ربانی این پدیده بی نظیر بود. تحلیل و تشریح زوایای گوناگون رفتار مذکور به منظور ارایه الگوی رفتاری مطلوب برای تنظیم زیست کنونی بشر ضرورتی است که همواره باید مطمح نظر متفکران واندیشمندان عرصه های تربیتی و علوم رفتاری قرار گیرد، آن هم در عصری به بلندای تاریخ، که بسیاری از مکاتب و نحله های فکری انحرافی از گوشه و کنار این کره خاکی سر برآورده و باورهای گوناگون خود را به خورد بشر داده اند و او را متحیرتر از پیش و سرگردا نتر از گذشته رها کرده اند. ما در این نوشتار بدنبال آنیم تا با نگاه به دو منبع نقلی دین کتاب و سنت به توصیف رفتار مذکور پرداخته و به تحلیلی از نوع سلوک و منش او نایل آییم و ضریب اهمیت توجه و عنایت به آن را به عنوان شرط لازم یک زیست معقول و حیات طیبه برشماریم.

Keywords:

خلافت , خلیفه الله , الگو , تربیت , رفتار خلیفه الله