بکارگیری نظام دانایی برای توسعه، یکی از چالش های اساسی کشورهای در حال توسعه و یا تازگی صنعتی شده در جهان معاصر است. دانایی و مولفه های آن به منظور افزایش رقابت پذیری در سطح جهان، از نظر سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و تولید محصولات و خدمات جدید، امکان تداوم رشد پایدار در عرصه بین المللی، فراهم آوردن منابع جدید برای رشد و افزایش بهره وری کل مورد توجه قرار می گیرد. بررسی
چارچوب نظری (اپیستمه یا نظام دانایی از نظر فوکو) هدف اصلی این پژوهش می باشد، به همین منظور پژوهش حاضر با طرح این سوال آغاز می گردد که مهم ترین
چارچوب نظری (اپیستمه یا نظام دانایی از نظر فوکو) چیست لذا در پژوهش حاضر به منظور بیان مساله و پاسخگویی به آن به بررسی زمینه های فکری
فوکو و نظر او در راستای نظام دانایی ایران می پردازیم. در پایان به این نتیجه می رسیم که وجود برخی عناصر و مولفه های رفتاری و ارزشی در فرهنگ سیاسی ما مانند دوگانه ی خیر و شر، توهم، خیال و خرافه و... مانع شکل گیری نظام دانایی و عقلانیت قوی و در نتیجه مانع
توسعه سیاسی ایران شده است.