کفسازی مسیر های پیاده یکی از مهمترین اجزای طراحی فضاهای شهری محسوب می شود که در درک فضایی شهروندان نقش بسزایی داشته است. این مقوله در بسیاری کشورهای پیشرفته دنیا از سالیان پیش مورد تاکید بوده و در جهت دستیابی به مسیرهای پیاده استاندارد و مناسب با در نظرداشتن شرایط پیچیده شهر، تحقیقات و تجارب بسیاری را پیموده است. این شاخصه مهم در فضای شهری در دهه گذشته مورد توجه مسوولین و مدیران شهری قرار گرفته، به گونه ای که اقدامات بسیار گسترده ای جهت پیاده رو سازی و بهبود جنبه های بهداشتی، اجتماعی و اقتصادی و منظر برداشته شده است تا بتواند کیفیت شهری در شان و فراخور منزلت شهروندان را فراهم آورد. به طور مسلم دستیابی به این اهداف در کنار سایر پارامترهای مرتبط از جمله فضای سبز، مبلمان شهری ... و رعایت اصول طراحی که جزو لاینفک موفقیت در این امور است میسر می شود. کاستی در هریک از بخش ها، دستیابی به یک منظر شهری مناسب و پایدار را تحت الشعاع قرار می دهد. در انجام چنین عملیات گسترده ای مواجه با برخی کاستی ها در زمان احداث و بهره برداری دور از انتظار نیست. پر واضح و مبرهن است که هر گونه فعالیت عمرانی دارای نقاط ضعف و قوت است که در نهایت با در نظر گرفتن تمامی جوانب و برایند کلی آن می توان به اعلام نظر در این خصوص پرداخت. بررسی تمامی موارد در این حوزه خارج از حدود آنست که در یک مقاله به آن پرداخته شود، اما یکی از مهمترین آنها ارتباط میان کف سازی و تغییرات در
محل کاشت درختان است که سبب تهدیدات گسترده ای در
فضای سبز شهری گردیده است و موضوع این مقاله را به خود اختصاص داده است. هدف، آگاه سازی و جلب توجه کلیه دست اندرکاران، مسوولین و مدیران شهری به تهدید مستمری است که به مدت چند سال از آغاز روند پیاده رو سازی در شهر های ایران و در ابعادی وسیع ایجاد شده و همواره باقی مانده است و تا کنون سبب از دست رفتن بخش زیادی از
فضای سبز شهری گردیده است. لذا ایجاد آگاهی نسبی به استاندارد های کف سازی با محوریت فضای سبز در کنار تاکید بر به کار گرفتن گزینه های ممکن از جمله دستورالعمل های اجرایی مصوب در فرایند طراحی، نظارت و اجراء و ایجاد کمیته ها و بستر های قوی علمی و دانش بنیان و متعهد در ارگان ها و سازمان های مسوول جهت تبیین و اصلاح روند اجرایی و نظارتی و مرتفع ساختن کاستی های انجام گرفته از جمله مواردی است که می باید مورد بررسی و در دستور کار قرار گیرد.