سازمان تجارت جهانی مهمترین سازمان بین المللی اقتصادی در جهان است که در سال 1995 تاسیس شد. در حال حاضر این سازمان دارای 164 عضو رسمی و 21 عضو ناظر است. متقاضیان
عضویت در
سازمان تجارت جهانی امیدوارند که با ادغام در نظام بازرگانی بین المللی به ثبات سیاسی و توسعه اقتصادی بیشتری دست یابند. اما مطالعه عملکرد اقتصادی کشورهای عضو
سازمان تجارت جهانی حاکی از نتایج مختلفی است که عاید این کشورها شده است. کشورهایی که دارای بنیه اقتصادی ضعیف تری بوده اند با اجازه ورود به شرکت های خارجی صنایع داخلی خود را در شرایط دشواری قرار داده اند.
جمهوری اسلامی ایران نیز که از سال 1996 عضو ناظر این سازمان بوده است، با موانع عدیده ای برای
عضویت کامل در این سازمان روبه رو بوده است. الحاق به
سازمان تجارت جهانی منافع سرشاری را برای اقتصاد داخلی و تجارت خارجی
جمهوری اسلامی ایران دارد اما به دلیل برخی مشکلات داخلی و مخالفت های خارجی ( عمدتا آمریکا ) و نیز کمبود دیپلمات هایی مجرب و متخصص نتوانسته است به این مهم دست پیدا کند. حال با توجه به این مشکلات سوالی که مطرح می شود آن است که
جمهوری اسلامی ایران در صورت
عضویت در در
سازمان تجارت جهانی با چه فرصت ها و تهدیداتی مواجه خواهد بود بحث اصلی که مطرح می شود آن است که
جمهوری اسلامی ایران در صورت توانمند سازی زیرساخت های اقتصادی می تواند از مزایا و فرصت هایی موجود در سازمان سازمان تجارات جهانی بهرمند گردد . در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی سعی شده است به این مهم بپردازد.