بررسی حق بر تجمع مسالمت آمیز در نظم بین المللی حقوق بشر و نظام حقوقی ایران

حق بر تحزب و تجمع شهروندان به طور گسترده ای در سطح بین المللی، منطقه ای و ملی در اسناد مختلف حقوق بشری در زمره حقوق مدنی و سیاسی به رسمیت شناخته شده است. چنانچه ماده 20 و 21 اعلامیه جهانی حقوق بشرآزادی تحزب و تجمع شهروندان را در کنار آزادی گروه ها مورد تاکید قرار داده و ماده 20 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی حق تشکیل مجامع به رسمیت شناخته است. در قوانین اساسی بسیاری از کشورها، حق برگزاری تجمعات و راهپیمایی ها پیش بینی شده است؛ اما نسبت به محدوده و شرایط این حق، رویکردهای مختلفی وجود دارد. لذا تحقیق حاضر با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای درصدد پاسخ به این پرسش است که دیدگاه منشور حقوق شهروندی نسبت به حق بر تحزب و تجمع شهروندان چگونه است و اصولا چه نوآوری هایی در این زمینه حمایت از این حق اساسی شهروندان دارد یافته های تحقیق حاضر بیانگر این نکته اساسی است: که منشور حقوق شهروندی با تاکید بر آزادانه بودن و بی طرفی دستگاه های مسیول و حفاظت از امنیت اجتماعات با اتخاذ یک رویکرد حقوق بشری در اداره وکنترل انتظامات اعتراضات، تجمعات و تشکل ها همسویی خود را با معیارهای بین المللی مندرج در اسناد بین المللی حقوق بشر را نشان داده است

Keywords:

احزاب سیاسی , حق آزادی تجمعات , اعلامیه جهانی حقوق بشر , قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران , منشور حقوق شهروندی