گزاره های شرطی در منطق سینوی و جدید

عادت به کاربرد اصطلاحات جا افتاده در مباحث سنتی یک دانش موجب این تلقیمی گردد که در مباحث روز و معاصر آن دانش نیز همواره اصطلاحات به معنایییکسان به کار برده می شود. این گمان در موارد متعددی موجبات خطا و انحراف هایذهنی را پدید می آورد. از جمقه دانش هایی که امکان وجود چنین مشکلی در آن به جدوجود دارد دانش منطق است. توصیف و تحقیل گزاره های شرطی در منطق ابن سیناو پیروان او نشان می دهد که: اولا گرچه گزاره های غیر حملی، با عنوان گزاره هایشرطی نامگذاری شده اند اما مفهوم معهود و لغوی شرط در تحقق این نوع گزاره ها لزوم و قطعیت ندارد و ثانیا ملاک مشترک شرطیت میان گزاره های انصالی وانفصالی و نیز استقرایی بودن تقسیم گزاره های شرطی به اتصالی و انفعالی، حاکیاز اعتقاد به امکان افزایش اقسام این تقسیم در منطق سینوی می باشد. با این دو مبنا،وسعت دامنه گزاره های شرطی در منطق سینوی می تواند تمام انواع گزاره های مرکبدر منطق جدید را پوشش دهد. چنین وسعتی را می توان مبنای خوبی برای اینپیشنهاد دانست که: اصطلاح شرطی در مبحنث قضایای منطق سینوی را معادل اصطلاح مرکب در بحث گزاره های مرکب در منطق جدید تلقی نماییم.

Keywords:

گزاره , شرطی , حملی , گزاره مرکب , فصلی , عطفی , منطق سینوی , منطق جدید