اندیشه های اشراقی ابن سینا

کمال نهایی انسان در سیر صعودی، رسیدن به حق تعالی است که همین امر، کمالو خیر او به شمار می رود؛ زیرا انسان که خداوند او را مثال خودش قرار داده استدارای چنان شانی است که بتواند به عنوان اشرف ممکنات، متصف به صفات حق ومتخلق به اخلاق حق شود. از نظر ابن سینا، عارف کسی است که فکر خود را معطوفبه عالم قدس نموده تا نور حق پیوسته بر باطنش بتابد. ابن سینا زهد و عبادت را بهعنوان مقدمات سیر و سلوک عرفانی می داند او نخستین مرحله را اراده می داند کهاز آن به میل و رغبت تعبیر می کند و منشا آن را یقیین برهانی و ایمان قلبی می داند.است که به معنای پرهیزگاری و انجام کارها سخت یا تحمل رنج در راه تربیت خود می باشد. از نظر ابن سینا سالک پس از طیمراحل بعدی یعنی وقت، توغل، سکینه، خوف و تلبیس، طمانینه، مشیت و عروج، بهجایی می رسد که نظری به حق و نظری به خود به عنوان آیینه حق دارد. سرانجامعارف واصل در پایان این سلوک به مقامی دست می یابد که در آن تنها حق را مشاهدهمی نماید.

Keywords:

انسان , قوس صعود , مراحل سیر و سلوک , مقامات عرفانی , وصول