ارزیابی تجربی عملکرد نمونه ی مقیاس یک سامانه پیشرانش مستقل از هوای جهت استفاده در شناورهای زیرسطحی

سامانه ی پیشرانش مستقل از هوا (AIP)، به مجموعه ای از زیرسیستم ها گفته می شود که رانش یک شناور زیرسطحی (مانند UUV یا زیردریایی) را بدون نیاز به قرار گرفتن در سطح فراهم میکند و قدرت استتار این شناورها را با افزایش زمان ماندگاری در زیر آب افزایش می دهد. افزایش ماندگاری در زیر سطح موجب افزایش محدوده عملیاتی و اختفای شناور می شود که این ویژگی برای شناورهای زیرسطحی از لحاظ نظامی بسیار ارزشمند است و خطری بزرگ برای ناوگان دشمن به حساب می آید. در این پژوهش توسعه ی یک سامانه ی پیشرانش مستقل از هوا (AIP) ی مبتنی بر پیل سوختی با توان نامی 2 کیلووات (با حداکثر توان 5 کیلووات)، سازگار با کاربری زیرسطحی، مورد مطالعه قرار گرفته و سیستم مذکور در مقیاس آزمایشگاهی ساخته و تست شده است. زیرسامانه های اصلی این سامانه، یک سیستم پیل سوختی پلیمری 5 کیلووات، سیستم هیبریداسیون 5 کیلووات، مخزن اکسیژن مایع و یک مخزن ذخیره سازی هیدروژن از نوع هیدرید فلزی می باشند. از توان تولیدی این سامانه برای تامین بارهای محوری، اهمی و شارژی باتری (مشابه سناریوی بهره برداری از سامانهی AIP در شناورهای زیرسطحی) استفاده شده است. نتایج حاصل از تست، قابلیت استفاده از این سامانه را جهت تامین توان شناروهای زیرسطحی در رژیم های مختلف عملکردی، نشان داده است.

Keywords:

پیشرانش مستقل از هوا , شناور زیرسطحی , پیل سوختی , اکسیژن مایع , هیدرید فلزی