بررسی روش طراحی معماری با تکیه بر الگوبرداری از طبیعت و ارتباط آن با عملکرد و زیبایی شناسی از گذشته تا دوران معاصر

استفاده از طبیعت در تمامی هنرها از جمله معماری همواره برای هنرمندان اهمیت داشته است. مردم و معماران از زمانهای دور، بعضا0 با رویکردهایی درست به طبیعت احترام گذاشته و آن را مورد توجه قرار دادهاند. در واقع می توان گفت ارتباط با طبیعت ضروری ترین شرط یک معماری است.طبیعت میتواند الگوهای شایان توجه برای طراحی معماری به دست دهد. طی تاریخ معماری همواره طبیعت به عنوان الگویی برای طراحی مورد توجه قرار داشته است.اما استفاده از طبیعت در معماری امروزه با گذشته تفاوت هایی دارد. امروزه نیز معماران سعی دارند تا فرمها، ساختارها و فرایندهای ساخت و ساز طبیعت را بفهمند و با به کار بستن دانش حاصل از آنها بناهای خود را با دنیای طبیعی سازگار نمایند.طبیعت همچنین کوتاه ترین راه برای خلق بنا و طراحی پیش رو انسان ها قرار می دهد. راهی که در ابتدا تنها هدف آن پاسخ گویی به عملکرد است و در نهایت همین هدف است که موجبات زیبایی پدیده را در حد نهایت فراهم می سازد. بنابراین به منظور الگوبرداری مناسب از طبیعت باید قوانین حاکم بر سامانه های طبیعی را شناخت و به ذات طبیعت پی برد. هدف از بحث حاضر بررسی چگونگی استفاده از الگوهای طبیعی از معماری گذشته تا کنون و تفاوت های آنها و همچنین چگونگی دستیابی به یک معماری زیبا در غالب این روش طراحی می باشد.بر این اساس ابتدا به تعریف معنای الگو در طراحی معماری پرداخته می شود، سپس با تحلیل دو پروژه، در معماری گذشته و دوران معاصر، روش های الگوبرداری را مورد نقد و بررسی قرار داده و در نهایت استدلال منطقی نحوه ی صحیح الگوبرداری از طبیعت با رویکرد زیباشناسی عنوان می گردد. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی - تحلیلی است که در راستای گردآوری اطلاعات از ابزار :مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و با رجوع به مدارک موجود و درگاه های اینترنتی استفاده شده است تا امکان بازخوانی مفهوم الگو برداری از طبیعت فراهم گردد.

Keywords:

روش طراحی , الگوبرداری , طبیعت , معماری , زیبا شناسی