بررسی میزان رضایتمندی دانشجویان رشته های توانبخشی از کیفیت آموزش بالینی در دانشگاه علوم پزشکی اهواز

سابقه و هدف: افزایش شیوع و پیچیدگی های اختلالات مرتبط به حوزه ی توانبخشی به تقاضاهای فراوان از درمانگران آینده افزوده است. با توجه به این که نزدیک به نیمی از واحد های آموزشی دانشجویان توانبخشی به صورت واحد های کارورزی و کارآموزی ارایه می گردد، یاد گیری این مهارت ها توسط دانشجویان تا حد زیادی تحت تاثیر میزان اثر بخشی حوزه های آموزش بالینی دانشگاه می باشد. ضعف برنامه ریزی در حوزه ی آموزش بالینی مشکلاتی ایجاد می کند که در نهایت، ضعف مهارت حرفه ای و کاهش کارایی دانش آموختگان را به دنبال خواهد داشت. دانشجویان به عنوان دریافت کنندگان خدمات آموزشی، بهترین منبع برای شناسایی مشکلات آموزش بالینیهستند، زیرا حضور و تعاملی مستقیم و بی واسطه با فرایند های بالینی دارند. شناسایی وضعیت آموزش بالینی به رفع یا اصلاح نقاط ضعف کمک نموده و می تواند موجب بهبود دستیابی به اهداف آموزشی، تربیت افراد ماهر و ارایه خدمات توانبخشی با کیفیت بالاتر شود. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین رضایتمندی دانشجویان دانشکده ی توانبخشی از وضعیت آموزش بالینی در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال 1396 صورت گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی روی 153 نفر از دانشجویان رشته های توانبخشی (گفتار درمانی، کار درمانی، فیزیوتراپی و شنوایی شناسی) ترم 5 و ترم 7 مشغول به تحصیل در دانشکده ی توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز به روش سرشماری انجام گرفت. داده ها با استفاده از پرسشنامه روا و پایایسنجش رضایتمندی از آموزش بالینی جمع آوری گردید. سپس داده های حاصل با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های t مستقل و ANOVA از طرین نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در مطالعه ی حاضر رضایت کلی دانشجویان رشته های مختلف توانبخشی از آموزش بالینی بین 50 تا 63 درصد گزار شد. بیشترین نارضایتی دانشجویان از کمبود تعداد و تنوع بیماران با اتیولوژی های مختلف و ضعف تجهیزات و امکانات برخی از مراکز آموزش بالینی می باشد. بین میزان رضایتمندی دانشجویان از کیفیت آموزش بالینی و رشته ی تحصیلی تفاوت معنا داری گزارش گردید (P value = 0/001 ). نتیجه گیری: انطباق اهداف و برنامه ریزی های حوزه ی آموزش بالینی با شرایط موجود و واقع بینانه بودن سیاست های آموزشی و تناسب آن با نیازمندی های موجود می تواند در راستای افزایش رضایتمندی دانشجویان از عملکرد واحد های آموزش بالینی اهمیت ویژه ای داشته باشد. برگزاری دوره های آموزشی مداوم جهت ارتقا سطح علمی مربیان، بازسازی فضای آموزشی بر اساس برنامه های استراتژی، تنظیم یک ابزار و شیوه ی مشخص برای ارزشیابی بالینی دانشجویان و تعیین حداقل کفایت بالینی براساس تعداد بیمارانی که دانشجویان در دوران کارورزی و کارآموزی ارزیابی و درمان می کنند می تواند در افزایش رضایتمندی دانشجویان اهمیت ویژه ای داشته باشد.

Keywords:

آموز بالینی , دانشجویان , رضایتمندی