بنداری و شگردهای او در ترجمه شاهنامه فردوسی

همان طور که ترجمه از زبانی به زبان دیگر تاب شرایط و مناسبات هر دو زبان است، محتوا وموضوع ترجمه و اطلاعات مترجم از زوایای زبان مبدا و مقصد نیز از عوامل مهم و موثر در ارایهیک ترجمه جان دار و مخاطب پسند است.افزون بر عوامل فوق ساختار و نوع اثر مترجم، این که به نظم باشد و به نظم ترجمه شود یا منظومباشد به نثر برگردان شود یا به نثر باشد و به نظم ترجمه گردد، خود از دیگر عوامل بسیار تاثیرگذاردر کار مترجم است.شاهنامه فردوسی به عنوان اثری منظوم به لحاظ ساختار و حماسی و هنری به لحاظ نوع ادبی خوددر اصل ترجمه ای است از نثر به نثر که فردوسی آن را به نظم درآورده است و در قرن هفتم براینخستین بار به دست فتح علی بنداری اصفهانی به نثر عربی ترجمه شده است.این پژوهش به شیوه تحلیل محتوا و توصیفی در نظر دارد ترجمه بنداری را به لحاظ شگردهایترجمه به بوته نقد و تحلیل بگذارد و هنر این مترجم را در برگردان انواع کلمه (اسم، صفت، قید)و شیوه برابر نهاده های او را بررسی نماید.

Keywords:

بنداری , فردوسی , زبان فارسی , زبان عربی , شگردهای ترجمه