باستان گرایی (آرکاییسم) در اشعار حسین پناهی

آرکاییسم نوعی هنجار گریزی و انحراف از زبان معمول و به کار بردن واژگان و ساختاری استکه در گذشته، متداول بوده؛ اما در اشعار شاعران امروزی و معاصر، رواج چندانی ندارد. آرکاییسماز راه های برجسته کردن و تشخص بخشیدن به زبان است. این شگرد یکی از شیوه های آشنازداییبا عناصر کهن (آرکاییک) زبان است. بهره گیری بجا و مناسب از این شگرد زبانی علاوه بر تعالیبخشیدن و اصالت دهی به شعر، باعث اعجاب و التذاذ مخاطب نیز می شود. در مقالات حاضر،باستان گرایی در اشعار نیمایی حسین پناهی در دو حوزه واژگانی و نحوی مورد بررسی قرار گرفتهاست. نتایج نشان می دهد که حسین پناهی از این شگرد زبانی به نحو چشمگیری استفاده نموده وعلاوه بر زیبایی، زبان شعر خود را نیز تشخص بخشیده است. گفتنی است این نوع آشنا زداییمخصوصا باستان گرایی واژگانی در اشعار حسین پناهی کاربرد بالایی دارد و می توان آن را یکی ازویژگی های سبکی وی به شمار آورد.

Keywords:

آشنایی زدایی , باستان گرایی , حسین پناهی , شعر معاصر