بررسی جایگاه آزمایشگاه در برنامه درسی علوم از دیدگاه برنامه درسی ملی

بر پایه پژوهش های انجام گرفته و با مشخص شدن سطوح انتظارات برنامه درسی از معلم و دانش آموز و نسبت آنها با فعالیت های آزمایشگاهی، می توان به یک راهبرد جامع دست یافت و با یک برنامه ریزی دقیق تر و علمی تر به سیاست گذاری و تدوین برنامه فعالیت های آزمایشگاهی و شیوه فعالیت دانش آموزان و معلمان از مقطع ابتدایی تا دوره پیش دانشگاهی همت گمارد. علی رغم اینکه انجام آزمایش در مدارس گامهای اولیه در فرایند ساخت و تولید، زمینه ساز برقراری ارتباط بین علم و فناوری محسوب می شود؛ در ویرایش پنجم برنامه درسی ملی برای علوم تجربی، کارهای عملی و برنامه آزمایشگاه از نظر زمان جایگاهی در نظر گرفته نشده است. البته جای بسی تامل دارد که چگونه و چرا برنامه ریزان دست اندرکار تنظیم برنامه درسی ملی؛ آزمایشگاه و کارهای عملی را نادیده گرفته اند. 1-مقدمه امروزه در آموزش علوم تجربی بالاخص؛ فیزیک، شیمی، و زیست شناسی در مدارس، که همگی علوم آزمایش محور محسوب می شوند، بیشتر به تشریح و بیان حقایق و اصول اولیه شناخته شده علمی پرداخته می شود که پس از مدت کوتاهی به فراموشی سپرده می شوند. برای آموزش اثر بخش علوم تجربی حتما باید از فعالیت های عملی و آزمایشگاهی استفاده شود تا ساخت شناختی دانش آموزان تقویت شده و همچنین مهارتهای عملی لازم را فرا گیرند(اصفاوعبدی نژاد 1387). در رشد، شکوفایی و توسعه علوم تجربی، به ویژه علم فیزیک، ابزارهای مشاهده، تجربه و آزمایش از جایگاه ویژه ای برخوردارند و بدیهی است که بهره گیری از ابزارهای فوق تاثیر به سزایی در بهبود فرایند آموزش و یادگیری دارند. دلایل زیادی وجود دارد که به نوعی بیان کننده اهمیت انجام آزمایش در آموزش اثربخش علوم تجربی می باشند. برخی از دلایل اهمیت انجام آزمایش عبارت اند از (2004 ,Millar) : 1- به دانش آموز کمک می کند تا مهارت های مورد نیاز یک دانشمند را کسب کند..