فرایندهای شکوفایی فطرت خدا شناسی، خدا باوری و خداپرستی

منظور از خدا شناسی این است، که انسان فطرتا خداشناس، خداجو وخدا پرست است و در عمق وجودش ارتباط عمیقی به خدا دارد، هر چند از آن جا که اکثر مردم سر گرم امور دنیا هستند، به این رابطه ی قلبی خود توجه ندارند. در فلسفه نیز به اثبات رسیده است، که هر مجردی به علت خود علم حضوری دارد.بنابراین، نفس انسان که مجرد است، به علت خود یعنی خداوند علم حضوری دارد. خدا شناسی فطری هدایت اجمالی است، که به طور تکوینی در نهاد انسان قرار دارد؛ و هدایت تفصیلی توسط عقل و شرع انجام می گیرد. به نظر می رسد مسیله ی خدا جویی به حقیقت جویی که از امیال فطری و اصیل انسانی است، باز می گردد و مصداق خاصی از آن می باشد. از آنجا که مسیله ی خداوند، مسیله ای حیاتی برای بشر بوده و کیان و هستی او به بودن و نبودن خداوند بستگی داشته است، از این رو این پرسش که آیا خدا هست یا نه، برای انسان به نحو بسیار جدی مطرح بوده و می توان گفت انسان بالفطره خداجوست. این مقاله در صدد بیان اهمیت و تبیین نقش دین و فلسفه در مباحث فطرت خداشناسی و خدا پرستی می باشد.

Keywords:

فطرت , خدا شناسی , خداپرستی , کمال مطلق