بررسی اثر بخشی آموزش مبتنی بر روش تدریس وارونه بر خودکنترلی دانش آموزان سوم ابتدایی در درس ریاضی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مبتنی بر روش تدریس وارونه بر خودکنترلی دانش آموزان ابتدایی در درس علوم با روش شبه آزمایشی در سال تحصیلی 96 - 1397 انجام شد. جامعه آماری کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی در شهر اردبیل، روستای قزلقیه بوده که تعداد 40 دانش آموز ( 20 نفر گروه آزمایش و 20 نفر گروه کنترل ) از دو کلاس یک مدرسه با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در گروه آزمایش از روش تدریس وارونه و در گروه کنترل از روش سنتی سخنرانی استفاده شد. پیش آزمون قبل از اعمال متغیرهای مداخله و پس آزمون پس ازاعمال آزمایشی انجام شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد راهبردهای انگیزشی برای یادگیری، پرسشنامه انگیزه تحصیلی هرمنس، پرسشنامه خودکنترلی تانجی به منظور سنجش آزمودنی ها استفاده شد. به منظور تجزیه تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس به کمک نرم افزار، SPSS 22 استفاده شد. یافته ها ی پژوهش نشان داد بین دو گروه از لحاظ وجود متغیر روش تدریس وارونه تفاوت معنی دار وجود دارد. به عبارتی نتایج پژوهش نشان داد روش تدریس وارونه نسبت به روش تدریس سنتی در رشد خودکنترلی دانش آموزان تاثیر دارد.

Keywords:

روش تدریس وارونه , خودکنترلی , انگیزش تحصیلی , یادگیری