بازنگری قانون اساسی در ایران و افغانستان

مکانیزم بازنگری در قوانین اساسی خود نیز یکی از جنبه های بسیار مهم و قابل بررسی است. در واقع نحوه بازنگری، مبین شدت استحکام و تداوم وفاداری به اصول موجود در قانون اساسی کشورها می باشد. از سوی دیگر یکی از روزنه های آسیب پذیری قوانین اساسی، نظام های بازنگری ناقص و ناکارآمد خواهد بود. از این جهت است که در این پژوهش فرایند بازنگری در قانون اساسی ایران با قانون اساسی کشور افغانستان مقایسه خواهد شد. این مطالعه با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی فرضیات پژوهش می پردازد. سوال اصلی این پژوهش این است که بازنگری در قانون اساسی ایران و افغانستان چگونه می باشد سوال فرعی پژوهش بیان میدارند که میزان انعطاف پذیری در قوانین اساسی ایران و افغانستان در قبال بازنگری چقدر است یافته های مطالعه نشان می دهد که بازنگری در قانون اساسی به سهولت انجام نمی شود و آیین خاص خود را باید طی نماید. در افغانستان بازنگری و تعدیل در قانون اساسی طبق ماده 149 با پیشنهاد رییس جمهور یا اکثر اعضای شورای ملی صورت می گیرد. در حالی که در ایران طبق اصل 911 قانون اساسی، ابتکار بازنگری در ایران به وسیله مقام رهبری آغاز می شود که پس از مشورت با مجمع تشخیص مصلحت نظام موارد ضروری جهت بازنگری را به رییس جمهور به عنوان رییس شورای بازنگری اعلام می کند که پس از تصویب، موارد مورد نظر باید به تایید مقام رهبری برسد و نهایتا از طریق مراجعه به آراء عمومی و اخذ رای اکثریت مطلق شرکت کنندگان به صورت لازم الاجرا در بیاید.

Keywords:

بازنگری , قانون اساسی , ایران , افغانستان