بررسی حقوق بزه دیده و متهم در مرحله تحقیقات مقدماتی در پرتو قانون آیین دادرسی کیفری 1392

از زمان پیدایش زندگی اجتماعی منازعات ناشی از آن یک امر طبیعی بوده و در هر دوره ای به اقتضای زمان، شیوه خاص رسیدگی به شکایات حاکم بوده و در هر دوره ای از تاریخ قبل از مجازات مجرمین تشریفاتی را برای محاکمات تاسیس کرده بودند. این آداب و رسوم در طول زمان به تدریج منجر به تشکیل قوانین آیین های رسیدگی شده که امروزه به اصطلاح از آن به عنوان قانون آیین دادرسی یاد می شود. قانون آیین دادرسی کیفری به مفهوم خاص خود مجموعه مقررات و قواعدی است که برای کشف جرم، تعقیب متهم، تحقیقات مقدماتی، میانجی گری، صلح میان طرفین، نحوه رسیدگی، صدور رای، طرق اعتراض به آراء، اجرای آراء، تعیین وظایف و اختیارات مقامات قضایی و ضابطان دادگستری و رعایت حقوق متهم، بزه دیده و جامعه وضع می شود، این قوانین در مسیر گذر زمان دچار تغییرات بسیاری شده و در هر زمانی به اقتضای نیازهای جامعه قضایی دچار تغییر و تحویل و اصلاح شده است. این پژوهش بر آن است تا حقوق شکلی پس اجنایی بزه دیدگان و متهمان در مرحله تحقیق را در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 مورد بررسی قرار دهد. از رهگذر این بررسی مقایسه ای، کوشش شده است تا ضمن اشاره به چالش های دیوان در زمینه حق های بزهدیده و متهم، به این پرسش اساسی پاسخ داده شود که مصوبه ی قانونگذار ایرانی، درباره ی این حقوق درمرحله تحقیق با چه کاستی ها و نارسایی هایی روبه رو است. در این پژوهش، ابتدا تعریف بزهدیده و متهم در قانون آیین دادرسی کیفری مورد مطالعه ی مقایس های قرار می گیرد و در ادامه، به ترتیب به بررسی تطبیقی حق های بزه دیده و متهم در مرحله ی تحقیق پرداخته خواهد.

Keywords:

بزه دیده , متهم , قانون آیین دادرسی کیفری