تماس زبانی میان زبان های ایرانی و زبان های دردی

گروه زبانهای دردی شاخه ای از زبانهای هندوایرانی خانواده زبانهای هندواروپایی است که در نورستان و مناطق نزدیک در امتداد رود کابل و شاخه های فرعی منطقه کوهستانی این رود در شمال شرقی افغانستان، شمال پاکستان و شمال غربی هندرواج دارند. از آن جهت که منطقه دردستان میان آسیای جنوبی و آسیای مرکزی واقع شده است، زبانهای دردی از یک سو با زبانهای ایرانی، هندوآریایی و از سوی دیگر با زبانهای چینی-تبتی در ارتباط بوده و از آنها تاثیر پذیرفته است. این زبانها از زمان نفوذ امپراتوری هخامنشی در هندوکش 531)پ.م) با زبانهای ایرانی در تماس بودهاند و در سده های پس از میلاد به دلیل گسترش اسلام، برتری سیاسی و فرهنگی زبان فارسی و همجوار شدن زبانهای ایرانی شرقی با این زبانها بر اثر تماس طولانی مدت وام گیریهای زبانی بین این دو گروه زبانی صورت گرفته است. بسیاری از وامگیریها از طریق زبان میانجی همانند اردو، وخی و کهور به زبانهای پذیرا انتقال یافته است. هدف از انجام این پژوهش شناسایی ماهیت و میزان نفوذ زبان های ایرانی در زبانهای دردی و روابط متقابل این دو گروه زبانی با بهره گیری از منابع مکتوب و پژوهشهای پیشین و همچنین گردآوری داده های زبانی به صورت میدانی است. یافته های پژوهش نشان می دهند که وام گیری در دو حوزه وام گیری واژگانی و دستوری انجام گرفته است و وام گیری واژگانی به صورت متقابل بوده است.

Keywords:

تماس زبانی , وام واژه , زبان های دردی , زبان های ایرانی