اثر کفی با درجات متفاوت سختی بر الگوهای هماهنگی مفاصل پا در مرحله اتکای دویدن

اثر کفی به عنوان بهینه سازهای مکانیک حرکت بر هماهنگی مفاصل هنوز بطور روشن تشخیص داده نشده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر درجات متفاوت سختی کفی بر الگوهای هماهنگی مفاصل مچ و تارسومتاتارسال در فاز اتکای دویدن بود. پانزده داوطلب مرد فعال سالم (میانگین جرم 75/13 ± 7/93 کیلوگرم، قد 174/36 ± 6/39 سانتیمتر، سن 24/5 ± 5/10 سال) در شرایط کفیهای متفاوت از نظر درجات سختی، قرار داده شده در صندل، در الگو و سرعت کنترل شده دویدند. الگوهای هماهنگی در مفاصل مچ و تارسومتاتارسال با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته((CRP از داده های خام سینماتیک و سینتیک محاسبه شد. آزمون آنالیز واریانس با داده های تکراری جهت آزمون آماری فرضیات اجرا شد .(P<0.05) نتایج نشان داد که CRP در مفاصل مچ و تارسومتاتارسال در %25 اول فاز اتکا در شرایط کفی سخت % 95، نرم %179 و نیمه سخت %220 نسبت به شرایط بدون کفی افزایش یافت .(P<0.001) بطور کلی نتایج نشان داد که سختی کفی کفش بر الگوی هماهنگی مفاصل اندام تحتانی اثرگذار است. اگرچه مشخص نیست که آیا این تغییرات می-توانند که آسیبهای مربوط به دویدن را کاهش دهند یا خیر.

Keywords:

فاز نسبی پیوسته , دویدن , دویدن , سختی و کفی