تاثیر آموزش روان شناختی بر انگ درونی شده افراد بستری با اختلال دوقطبی در ایران

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,017

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

BDRG02_003

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

Abstract:

هدف: انگ یکی از مشکلات شایع افراد مبتلا به اختلال اعصاب و روان است که با تخریب عزت نفس، موقعیت ها و شبکه های اجتماعی مانع بهبودی می شود. این موارد خود به بیکاری، انزوا، افسردگی، ایجاد علایم مقاوم، عودهای مکرر و بستری شدن های اجتناب ناپذیر منجر می شود. از این رو کاهش انگ موضوعی مهم در فرایند بهبودی و بازتوانی این افراد است. آموزش روان شناختی یکی از راهکارهایی است که به نظر می رسد در این زمینه مفید واقع شود؛ بنابراین، این مطالعه با هدف بررسی تاثیر برنامه آموزشی بر انگ درونی شده افراد بستری با اختلال دوقطبی انجام شده است. روش بررسی این پژوهش مطالع های نیم هتجربی است که روی 76 فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ( 38 نفر در هر گروه ) بستری در مرکز آموزشی درمانی روانپزشکی ایران در سال 1395 انجام شد. انتخاب نمونه ها به روش مستمر و غیرتصادفی بر اساس معیارهای ورود به مطالعه بوده است. گروه مداخله شش جلسه آموزش روان شناختی در دو هفته (هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه ) شرکت کرد و اعضای گروه کنترل تنها مراقبت های معمول را دریافت کردند. جلسات آموزشی در گروه های کوچک (پنج تا شش نفر) با این مضامین اصلی برگزار شد: معرفی اختلال دوقطبی و درمان آن، آشنایی با مفهوم انگ و انواع آن، تعریف انگ درونی شده، آشنایی با راهکارهای کلی مقابله با انگ مانند اثبات هویت، کمک گرفتن از دیگران، گسترش آگاهی و آشکارسازی. انگ درونی قبل از اجرای مداخله و دو هفته بعد در هر دو گروه به وسیله پرسشنامه انگ درونی شده بیماری اعصاب و روان ( ISMI ) اندازه گیری شد. درنهایت تجزیه و تحلیل آماری با نسخه 16 نر مافزار SPSS با استفاده از آزمون های آماری توصیفی، کای دو، دقیق فیشر، تی مستقل، تی زوجی و کوواریانس انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد دو گروه، قبل از مداخله از نظر مشخصات دموگرافیک و نمره کل انگ تفاوت معنادار آماری با یکدیگر نداشتند. پس از اجرای آموزش روان شناختی در نمرات خرده مقیاس های تنهایی، تجربه تبعیض ( 05 / P< 0 )، مقاومت در مقابل انگ ( 001 / P< 0 ) و نمره کل انگ ( 05 /P< 0 ) گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنادار آماری مشاهده شد. در حالی که نمره خرده مقیاس های توافق با کلیشه و کناره گیری از اجتماع تغییر معناداری پیدا نکردند. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر آموزش روان شناختی بر کاهش نمرات اکثر خرده مقیاس ها و نمره کل انگ می توان از این برنامه آموزشی به عنوان شیوه ای کم هزینه و دردسترس در بیمارستان ها و مراکز بهداشت روان برای کاهش انگ درونی شده و عواقب منفی آن استفاده کرد.

Authors

زینت کشاورزپیر

کارشناس ارشد روان پرستاری، گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

نعیمه سید فاطمی

دکترای پرستاری، استاد، مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری، گروه روان پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

مرجان مردانی

دکترای پرستاری، استادیار، مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری، گروه روان پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

جنیفر بوید

روانپزشک، استادیار، بخش سلامت روان برای خدمات درمانی روانشناختی، مرکز پزشکی سان فرانسیسکو، کالیفرنیا، ایالات متحده آمریکا