معناشناسی زهد در نهج البلاغه بر اساس روش معناشناختی ایزوتسو

معناشناسی بخشی از دانش زبان شناسی یا شاخه ای مستقل از آن است که از رهگذر آن می توان به تحلیل معنای واژه ها و جمله های یک متن پرداخت و جایگاه دقیق کلمه ها و ترکیب های آن را با توجه به نظام معنایی که در آن قرار دارد، بدست آورد. این نوشتار به تحلیل معناشناختی واژه و مفهوم زهد در نهج البلاغه می پردازد. برای این منظور به واژه هایی که در حوزه معنایی زهد به عنوان واژه کانونی قرار داشته و ارتباط معنایی با آن دارند، توجه شده است. تحلیل معناشناختی این مفهوم در نهج البلاغه نشان می دهد که این واژه، از معنایی تازه و متفاوت از مفهوم زهد حکایت دارد که با متفاهم آن در نظر اکثر افراد متفاوت است. تبیین و تحلیل معناشناختی واژه زهد در نهج البلاغه که امری فراتر از مفهوم شناسی توصیفی و تعریفی است، می تواند تصحیح کننده برداشت های نادرست از این مفهوم والا بوده و تفاوت بین زهد در اسلام و رهبانیت را روشن گرداند. این مفهوم در نهج البلاغه در مقابل رغبت قرار گرفته است.

Keywords:

نهج البلاغه , زهد , معناشناسی , نظام معنایی , شبکه معنایی , تقابل مفهومی