متاع پرسپکتیو : زمینه اقتصادی پیدایش پرسپکتیو خطی در نقاشی متاخر صفوی

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 418

This Paper With 12 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_BAGH-15-58_006

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

Abstract:

از اواسط دوره صفوی با اوج گرفتن مراودات تجاری و فرهنگی ایران با غرب، تحولی اساسی در شیوه نمایش فضا درنقاشی ایرانی پدیدار شد. از این زمان پرسپکتیو به شیوه هایی گوناگون در نقاشی ایرانی به کار بسته شد که تا دورانمعاصر تاثیری عمیق بر فضای نقاشی ایرانی داشت. خاستگاه تاریخی این تکنیک رنسانس اروپایی بود، بنابراین ورود اینتکنیک به نقاشی ایرانی می تواند تصویرگر نخستین بارقه های تاثیرات غرب مدرن بر نقاشی ایرانی باشد. مسیله این مقاله چگونگی پذیرش تکنیک پرسپکتیو خطی در نقاشی متاخر صفوی است. برخی صاحب نظران به وجود زمینه ای اقتصادیدر انقلاب علمی و فرهنگی رنسانس قایل هستند. از این منظر پیدایش این تکنیک در نقاشی نیز وابسته به آغازین مراحلرشد شیوه تولید سرمایه داری است. هدف این مقاله تفسیر شکل ویژه کاربست این تکنیک در نقاشی متاخر صفوی در پیوندبا زمینه اقتصادی آن دوران است. این تفسیر رویکردی اقتصادی دارد و بر اساس روش همتایی انجام شده است. اینروش مبتی تشخصی گونه ای شباهت ساختاری میان صورت بندی اقتصادی و اشکال فرهنگی و هنری است. یافته های اینپژوهش نشان می دهد که تکنیک پرسپکتیو در نقاشی متاخر صفوی به گونه ای ناقص و منطقه ای اجرا شده است و نقاشانایرانی خواستی برای کاربست دقیق و فراگیر آن بر فضای آثارشان نداشتند. در زمینه اقتصادی نیز در همین زمان به دنبالتمرکزگرایی قدرت در حکومت صفوی (مخصوصا از زمان شاه عباس) و انحصاری تر شدن اقتصاد شرایط برای به ظهورکارگران آزاد و تجار مستقل به عنوان ملزومات مناسبات تولیدی سرمایه داری فراهم نشد؛ بنابراین فرهنگ کمی باور مبتنی بر آن شیوه تولید نیز امکان رشد نیافت. علی رغم آشنایی و نیاز دستگاه حکومت صفوی به کالاهای تکنولوژیکغرب، شیوه تولید این کالاها در این زمان نتوانست در اقتصاد ایران ریشه بدواند. نتایج این پژوهش حاکی از آن است کهکاربست تکنیک پرسپکتیو در نقاشی ایرانی به صورت ساختاری مشابه نحوه ورود و مصرف این کالا های تکنولوژیک است؛یعنی نگاه پرسپکتیوی در نقاشی ایرانی نتوانست درونی و فراگیر شود. اگر پرسپکتیو در نقاشی رنسانس نمادیاز اقتصاد سرمایه داری در مرحل های خاص از رشد آن است؛ این تکنیک در نقاشی ایرانی تنها بازنمایی آن نماد است.بازنمایی نمادی که با زمینه اقتصادی خود پیوندی ندارد. در این زمینه کاربست پرسپکتیو خطی در نقاشی متاخر صفویرا می توان گون های بازنمایی مضاعف تعبیر کرد.

Authors

عبداله آقایی

پژوهشگر دکتری پژوهش هنر دانشگاه هنر اصفهان

مهدی قادرنژاد

پژوهشگر دکتری پژوهش هنر دانشگاه هنر اصفهان