استفاده از خواص درمانی طبیعت در طراحی مراکز درمانی

سلامتی از مهمترین ارکان زندگی هر انسانی است و حفظ آن برای داشتن زندگی پویا و موثر از طریق پیشگیری و درمان اهمیت ویژهای دارد. در زمینه ارتقاء سطح بهداشت و درمان، جامعه معماری در کنار سایر ارگانها نقش غیرقابل انکاری را ایفا میکند. به طور حتم فرآیند درمان زمانی به درستی محقق خواهد شد که درک صحیحی از نیازجامعه و بستر شکلگیری درمان در ذهن معماران مراکز درمانی شکل گیرد. از آنجا که بیماران بیش از سایر گروه ها در معرض تنش، اضطراب و ناامیدی قرار دارند و از نظر روانی آسیب پذیرترند، تاثیر کیفیات محیطی بر این گروه قابل توجه و ضروری است. در نتیجه اهمیت پرداختن به محیطی برای کاهش تنش، ایجاد آرامش و افزایش امید به زندگی در این افراد از طریق طراحی محیط پررنگتر میشود[1] در یک محیط شفابخش، معماری به خودی خود در پروسه درمان مشارکت می نماید و با کیفیاتی که به کاربر ارایه می دهد، بستر را برای بهبود سریع تر مهیا مینماید، لذا با توجه به نیازهای جسمی و روحی بیماران و همچنین شرایط دشوار و پرفشار کاری کادر درمانی، همجواری انسان با طبیعت در یک معماری اندیشمندانه در جهت مرتفع نمودن مشکلات و تاثیرگذاری بهتر محیط امری کارا به نظر می رسد