هنر ناب ایرانی به مثابه موزه (نمونه موردی: موزه خوشنویسی)

میراث فرهنگی هر کشور، که عصاره وجودی و هویت فرهنگی، اعتقادی و سیاسی هر ملتی در تاریخ بوده، و هر ملتی همان قدر دارای شخصیت، اصالت ریشه و ارزش تاریخی است، که مستنداتی به عنوان میراث فرهنگی از خود ارایه نماید. اولین اقدامی که مورد نگهداری آثار و اشیاء لازم است، موزه می باشد. موزه ها بنیادهای اساسی هستند، که به وسیله آن ها می توان میراث ارزشمندی را که در طی قرون و اعصار به جا مانده است، از گزند زمانه حفظ و امکان دیدارشان را برای مردم فراهم ساخت. مردم با دیدن و شناختن میراث فرهنگی و تاریخی احساس تحسین و هویتی اصیل و استوار می نمایند، و از فراز نشیب ها و تجربیات تلخ و شیرین گذشتگان درس عبرت می گیرند. برخی از نقوش بیانگر فرهنگ و اصالت یک جامعه می باشند. در سرزمین های اسلامی به دلیل آموزه های دینی تصویرگری چندان مرسوم نبوده، از این رو هنر خوشنویسی از جایگاه والایی برخوردار شده است. خوشنویسی را می توان شاخص ترین هنر در پهنه سرزمین های اسلامی شناخت، و آن را به مثابه زبان هنری مشترک برای تمامی مسلمانان دانست، چرا که در بنیاد، آن را هنر تجسم کلام وحی می دانسته اند. عمده تبدیل نگارش معدولی کلمات به خوشنویسی هنرمندانه در جهان اسلام، به عهده ایرانیان بوده است، چنانچه رفته رفته ایرانیان سبک و شیوه هایی مختص به خود را در خوشنویسی ابداع کردند و برخی از خطوط مانند نستعلیق، شکسته نستعلیق، معلی و... مختص ایرانیان می باشد. با دید هویتی و فرهنگی، طراحی موزه خوشنویسی باعث ترویج فرهنگ و هویت ایرانی در سطح بین المللی و معرفی آن در قالبی نوین و در عین حال بومی به جهانیان خواهد شد. نتایج حاصله حاکی از آن است که هنر خطاطی از دیرباز در معماری و فرهنگ ایرانی جایگاه ویژه ای داشته و همچون گذشته می تواند همگام با معماری ویژگی ها و اصالت فرهنگ ایرانی را به صورت کاملا ملموس در طراحی و معماری بازگو کند

Keywords:

موزه , خوشنویسی , فرهنگ , هویت ایرانی , اسلامی