بررسی تاثیر هنر آجرکاری تزیینی دردوره پهلوی اول (نمونه موردی شهرتهران)

هنر آجرکاری در تاریخ معماری این سرزمین، دارای پیشینه ای غنی است، تزیینات آجرکاری در زمان سلجوقیان، از لحاظ تکنیک و تنوع طرح، کمال خود را در معماری ایران نشان می دهد اما این هنر، در دوره معاصر اگرچه اصالت و گستردگی گذشته را ندارد، ولی تنوع و بیان متفاوتی به خود گرفته است، چرا که از یک طرف خلق پدیده های هنری و تجربه های تاریخی به صورت مجموع های غنی از گذشته را با خود دارد و از طرف دیگر، تحول جدید ارتباط با دنیای مدرن و عصر حاضر، که پیوند ها و ارتباط های سهل تری را ایجاد کرده،که در فرآیند این همنشینی، ترکیب، تلفیق و تاثیرپذیری خود، شکل ها و بیان های تصویری متفاوت و یا تازه ای آفریده که منجر به بروز شکل های جدیدی از تزیینات در معماری معاصر ایران گشته است.در دوره معاصر و به ویژه در شمسی، علی رغم تنوع سبکی در معماری، توانسته است تعدد ترکیبات طرح و تنوع نقش و فرم را (1304-1320) عصر پهلوی اول ایجاد کند که در مقطع معاصر به عنوان شیوه شاخص، منحصر به فرد و بازگوکننده هنری ایرانی است. در این تحقیق که به شیوه پژوهش کیفی و به روش توصیفی تشریحی در آثار معماری با کاربری های مختلف و متفاوت در شهر تهران در این دوره انجام گشته،نتایجی را حاصل شده که نشان می دهد که هنر تزیینات در این دوره ،چه در طرح و نقش و چه در ترکیب مصالح تزیینی و در بستر حوزه های مختلف سبکی معماری به چه میزان هنر تزینی خود متاثر از آثار گذشته ایرانی اسلامی و یا کلاسیک ایرانی و غربی بوده است.

Keywords:

معماری پهلوی اول , هنرآجرکاری , تزیینات , معماری معاصرایران