بستری برای احیاء صنایع دستی خوزستان با حفظ ارزش های معماری ایرانی_اسلامی

رشد پیشرفت سریع روزافزون صنعت فناوری باعث ماشینی شدن جوامع انسان ها صنعتی شدن ابزارآلات زندگی شده است. آنچه در این میان آسیب بیشتری دیده، فرهنگ تمدن جوامع هست چراکه هویت در تقابل مستقیم با تمدن فرهنگ هر مملکت است که تمامی ابعاد جوامع بشری هویت صنعتی ماشینی به خود گرفته است. همان گونه که می دانیم ایران کشوری است با تمدن چندین هزارساله دارای مردمانی هنرمند که در سراسر دنیا زبانزد عام خاص است اما هنر ایرانی نیز با رشد صنعت، جایگاه اصیل والای خود را رفته رفته ازدست داده با نسل جدید بیگانه شده است چراکه ایرانیان یکی از بزرگ ترین مردمان در تولید ابداع صنایع دستی سنتی بوده هستند که بامطالعه هنرهای سنتی صنایع دستی می توان به شناختی جامع در رابطه با احیاء مجدد صنایع دستی رسیده با رفع مشکلات فراهم نمودن زیرساخت های لازم بستر تبلور هنرهای سنتی صنایع دستی را مهیا نمود. با توجه به اینکه صنایع دستی از دیرباز پیوند عمیقی باسنت معماری داشته است، برای احیای صنایع دستی لازم است مرکزی به وجود آورده شود که در آن به آموزش شناساندن صنایع دستی به مردم پرداخته شود، ویژگی اصلی این مرکز پیروی از اصول معماری ایرانی_اسلامی است که چشم اندازی در راستای توسعه فرهنگی، رونق اقتصادی نیز حفظ ارزش های معماری با قدمت گذشتگان را دارا باشد. در این پژوهش از راهبرد کیفی (از نوع توصیفی تحلیل محتوا) راهبرد تحلیل تاریخی استفاده شده است. روش کیفی با استفاده از داده ها که از منابع مختلف گردآوری شده اند هست، مبانی نظری از روش تحلیل تاریخی که شامل تجزیه وتحلیل سیر تاریخ تغییرات اجتماعی تحول ارزش ها در یک جامعه معین هست, به وسیله مطالعات کتابخانه ای تهیه شده به بررسی قابلیت های تاریخی هنر معماری ایرانی_ اسلامی استفاده شده، موردبررسی قرارگرفته شده است.

Keywords:

صنایع دستی , هنر , فرهنگ , احیاء , معماری ایرانی_اسلامی