جستاری بر یافتن خویشتن خویش در معماری ایرانی

مطالعات فراوان بر روی ارتباط میان عرفان و معماری برای احیاءنمودن معماری صورت گرفته است تا در این عصر فضاهای ساخته شده زیر سایه فرهنگ،هویت بخشند.آن چه تاکنون صورت گرفته،بررسی تجلی اسما و صفات در فضای معماری به صورت نمادگرایی می باشد و هم چنین تحقیق به صورت،بررسی عالم خیال و منابع الهام خلق اثر می باشد.این مقاله سعی در آن دارد،جنبه ای جدید از نگاه به مفاهیم عرفانی را به میان آورد.زمانی که در اندیشه های عرفانی این سرزمین تفکر می کنیم،خودشناسی را گام نخست و مهمترین هدف می یابیم.این اصل سبب می گردد،هدف معماری کردن ایجاد فضای برای تفکر و تامل و تاویل باشد.معماری ایرانی با پرداختن به درون حجم و فضا،اتمسفری ایجاد می نموده است که سبب رجعت به درون در استفاده کنندگان می شوده است.آن گونه بود که انسان با تفکر به خویشتن به لقالله وآرامش نایل می گردید.عناصر گوناگون در خدمت معمار بود تا سبب ابداع چنین فضای که موسوم به اثیر است،باشد.معمار ایرانی موظف به ایجاد فضای برای از بین بردن موانع شود که در سر راه تفکر و تامل استفاده کنندگان از فضا قرار گرفته است،او موظف است به ساخت فضای اثیری تا سبب تجلی قلب شخص باشد که مامن خداست.با مطالعه کتب مربوطه به عرفان و آشنایی به مفهوم خودشناسی و بررسی نحوه آموزش معماران سنتی و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده،چنین بنظر می رسد،ایجاد فضای اثیری،از هم نشینی معماران با عرفا و آموزش ایشان در خانقاه‎ها بوده است.

Keywords:

آموزش , اثیر , روان‎شناسی , خودشناسی , عرفان , معماری