طراحی و فرم یابی سایبان فضای جمعی با سطوح حداقل

حضور سایبان در فضای باز از مهمترین عناصر ومبلمان فضاهای تجمع شهری تلقی شده و درفصول گرم سال بستر آسایش حرارتی در جهت شکل گیری وتداوم فعالیت های مختلف فرهنگی، اجتماعی ومذهبی را در فضاهای جمعی و شهری فراهم می کند. از طرفی امروزه به دلیل ضرورت حفظ منابع طبیعی و تلاش برای کاهش مصرف انرژی های تجدیدناپذیر، معماری معاصر بخصوص در کشورهای در حال توسعه به سمت استفاده از انرژی های تجدیدپذیر سوق پیدا کرده است. بنابراین طراحی بهینه با در نظرگرفتن پارامترهای کمی وکیفی موثر در روند طراحی و ساخت، کمک شایانی در ایجاد فضاهایی با کارایی بهتر- ازجنبه عملکردی، سازه ای، زیبایی شناسی و غیره- می کند. در راستای ایجاد سایبان هایی با کارایی بهتر، نیازمند طرحی باحداقل تاثیرگذاری بر محیط اطراف در عین حال استفاده حداکثر از انرژی های پاک هستیم در این راستا با فرم یابی سطوح حداقل که شاخص ترین ویژگی آنها برگرفته از نوع فرم و شکل آنهاست در ابتدا به معرفی، بیان ویژگی ها و پروژه های مشابه این فرم سازه ای پرداخته ایم وسپس به تفصیل روند فرم یابی اشاره می شود. در طراحی سایبان های فضای جمعی پارامترهای مختلفی چون اقلیم، فرهنگ، فعالیت های جمعی ومحلی تاثیرگذار می باشد. در روند طراحی از نرم افزارهای فرم یابی و شبیه سازی راینو،گرس هاپر و افزونه های مربوطه آن چون؛ لیدی باگ -برای آنالیز نور و تابش-، میلیپید -آنالیز سازه-،کانگورو -فرم یابی -استفاده شد. هدف اصلی این مقاله، ارایه روند طراحی مبتکرانه با در نظر گرفتن پتانسیل ها ومحدودیت ها براساس پارامترهای موثر در طراحی است تا درنهایت بهینه ترین حالت ممکن فرم سطوح حداقل که دارای کمترین مصرف مصالح در عین حال مقاومت سازه ای مناسبی هستند، تولید شود. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات کاربردی با رویکرد توصیفی-تحلیلی و جمع آوری اطلاعات براساس مطالعات کتابخانه ای (اسنادی) و سایت های معتبر می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بررسی و اعمال پارامترهای مختلف در طراحی وفرم یابی سایبان ها و تعامل بین سازه وفرم خود عاملی مهم و تاثیرگذار در جهت طراحی بهینه و کاربردی است.

Keywords:

فرم یابی , معماری پارامتریک , سایبان فضای جمعی , سطوح حداقل