استفاده از مدل های درون یابی در فرآیند تعیین نقاط حادثه خیز(مطالعه موردی شهر مشهد)

انسان، راه و وسیله نقلیه اجزای اصلی تشکیل دهنده ترافیک و حمل و نقل می باشند که هر یک به تنهایی و به صورت ترکیبی سهمی در بروز تصادفات رانندگی دارند. تامین و ارتقاء سطح ایمنی راه ها از اهداف اصلی برای مسیولین و مدیران است. رانندگان، سرنشینان و عابران پیاده، مهمترین اجزای عامل انسانی می باشند که بیشترین تاثیر و سهم را در بروز تصادفات رانندگی دارا هستندبا توجه به حوادث و تلفات، جراحات، خسارت های مالی، از دست رفتن نیروی کار در جامعه و پیامدهای اقتصادی ناشی از آن، مسیله پیش بینی تصادفات را از اهمیت ویژه ای برخوردار کرده است. روش پژوهش از نظر نوع کار نظری می باشد. جهت جمع آوری داده های این پژوهش از آمار 3 سال تصادفات که در سال های 85، 86 و87 از طریق سازمان کنترل ترافیک شهر مشهد که وابسته به شهرداری آن شهر می باشد استفاده شد. در این پژوهش از مدل هایی از قبیل مدل کریجینگ(Kriging)، مدل معکوس وزنی فاصله(IDW) و مدل اسپلاین(Spline) و برای آنالیز دقت مدل های مذکور از نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی( GiS ) و شاخص پیش بینی تصادفات( PAI ) استفاده شد؛ و برای مقایسه پیش بینی دقیق روش ها ، از روش های اسپلاین، کریجینگ و مدل معکوس وزنی فاصله در سیستم اطلاعات جغرافیایی و شاخص پیش بینی تصادفات PAI، استفاده شد. در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بهترین و درست ترین روش، تکنیک مدل معکوس وزنی فاصله می باشد که با بیشترین دقت بعنوان دقیق ترین مدل شناخته شد؛ همچنین مشخص شد با بکار گیری روش ها و تکنیک های سامانه اطلاعات مکانی و شاخص پیش بینی تصادفات می توان باعث افزایش ایمنی و کاهش تصادفات و به آنالیز و شناسایی نقاط حادثه خیز کمک زیادی نمود.

استفاده از مدل های درون یابی در فرآیند تعیین نقاط حادثه خیز(مطالعه موردی شهر مشهد) Keywords:

تصادفات رانندگی , معابر پرحادثه , مدل کریجینگ , مدل معکوس وزنی فاصله , مدل اسپلاین , شاخص پیش بینی تصادفات((PAI)