خرقه سوزی در شعر حافظ

خرقه پوشی از جمله آیین ها و رسوم رایج تصوف است که گاه آدابی دیگر همچون خرقه انداختن یا تخریق خرقه ، خرقه از سر به درآوردن و خرقه از سر برکشیدن را به همراه داشته است؛ تخریق خرقه بیشتر به هنگام وجد به ویژه در مراسم سماع صوفیانه رخ می داده است؛ خرقه از سر به درآوردن گاه از سر وجد بوده است و گاه برای زدودن کدورت میان دو صوفی، و خرقه از سر برکشیدن برای تنبیه صوفی خاطی در خانقاه ها رایج بوده است. به نظر می رسد خرقه سوزی نیز از جمله آدابی بوده که با خرقه پوشی ارتباط داشته است. اگرچه در منابع اصلی صوفیه و نیز پژوهش هایی که تاکنون در این زمینه انجام گرفته است، مطلبی قابل استناد به دست نیامده است، این اصطلاح در شعر عرفانی فارسی، از جمله اشعار عطار، سعدی، مولوی، قاسم انوار، فخر الدین عراقی و حافظ بازتابی نسبتا گسترده دارد. در این مقاله کوشش شده است ضمن بررسی اجمالی خرقه و خرقه پوشی در اشعار عرفانی فارسی، به تحلیل و نقد خرقه سوزی به ویژه در اشعار عطار و حافظ پرداخته شود.

خرقه سوزی در شعر حافظ Keywords:

تصوف , خرقه‎پوشی , خرقه سوزی , عطار نیشابوری , حافظ شیرازی