مدل یابی رابطه خودنظم جویی و شادکامی با واسطه ای تاب آوری، خودکارآمدی و خوش بینی تحصیلی

پژوهش حاضر با هدف مدل یابی رابطه خودنظم جویی و شادکامی با واسطه ای تاب آوری،خودکارآمدی و خوش بینی تحصیلی انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی با استفاده از مدل یابی علی بود. جامعه موردمطالعه را دانش آموزان پسر و دختر دوره متوسطه دوم استان قزوین تشکیل میداد. برای انجام این تحقیق تعداد 422 نفر از دانش آموز ان، 193) پسر و 229 دختر)، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای سه مرحله ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (1989)، خودنظمجویی بوفارد (1995)، تاب آوری کانور و دیویدسون (2003)، خودکارآمدی شرر و همکاران (1982) و خوش بینی تحصیلی اسچننموران (2013) استفاده شد. تجزیهوتحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام شد. بر اساس پیشینه تحقیقات انجام شده مدل اولیه ای برای بررسی روابط بین متغیرهای مرتبط با شادکامی در نظر گرفته شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که مدل با داده های این پژوهش برازش مناسبی دارد و تاثیر مستقیم خودنظم جویی بر شادکامی، تاب آوری بر شادکامی، خودکارآمدی بر شادکامی تایید شد. حال آنکه تاثیر مستقیم خوش بینی تحصیلی بر شادکامی معنادار نبود. همچنین تاثیر غیرمستقیم خودنظم جویی بر شادکامی با میانجی تابآوری، خودکارآمدی و خوش بینی تحصیلی تایید شد.

Keywords:

شادکامی , خودنظم جویی , تاب آوری , خودکارآمدی , خوش بینی تحصیلی